ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

(Ένα απόσπασμα από την ιστοσελίδα του Στ. Γ. Φραγκοπουλου  εκπαιδευτικού)

Από τα χριστιανικά κείμενα των πρώτων αιώνων προκύπτει ανάγλυφα η αντιπαλότητα των ηγετών της χριστιανικής Εκκλησίας έναντι του ελληνικού πολιτισμού και των έργων του, παρά την προβαλλόμενη σήμερα δήθεν σύζευξη ελληνισμού και χριστιανισμού που θρυλείται ότι κατέληξε στον «ελληνοχριστιανικό πολιτισμό» – ένα ιδεολόγημα που συνοδεύει το σύγχρονο ελληνικό κράτος και αξιοποιήθηκε κυρίως από τα δικτατορικά καθεστώτα. Αυτή η αντιπαλότητα δεν ήταν απλώς μία θεμιτή άμιλλα, ένας ανταγωνισμός ιδεών και προτάσεων, αλλά μία σαφής εχθρότητα και πρόθεση συκοφάντησης. 

Η εικόνα, αριστερά, που υπάρχει στην μονή εσφιγμένου στο άγιο όρος δείχνει τον «αγιο» νικόλαο να καταστρέφει Ελληνικά έργα τέχνης. Η εικόνα αυτή είναι μια καθαρή απόδειξη γιατί ο καταστροφέας του Ελληνισμού Νικόλαος έγινε «αγιος».  

Ανεξάρτητα από αυτή τη συγκρουσιακή τοποθέτηση, εκείνη την εποχή μεθοδευόταν ταυτόχρονα η συστηματική αντιγραφή και ενσωμάτωση στα χριστιανικά κείμενα απόψεων και συλλογισμών Ελλήνων (Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης) αλλά και Ρωμαίων (Κικέρων, Σενέκας) φιλοσόφων, αλλά και η παραποίηση ιδεών και φιλοσοφικών προτάσεων. Ο K.Deschner παραθέτει στο βιβλίο του «Kriminalgeschichte des Christentums»  πλαστογραφημένες «επιστολές», δήθεν μεταξύ του Σενέκα και του Παύλου, τις οποίες είχαν επινοήσει διάφοροι «εκκλησιαστικοί πατέρες» και από τις οποίες συμπεραίνεται η σύγκλιση της ελληνορωμαϊκής φιλοσοφίας με τις (μέχρι τότε ακόμα αδιαμόρφωτες) χριστιανικές απόψεις. Αυτή η υποκλοπή αλλοτρίων ιδεών δεν ήταν, φυσικά, τότε γνωστή, αλλά από τη μέση βυζαντινή εποχή και μέχρι σήμερα προβάλλεται ακριβώς το αρχικά αποσιωπούμενο και αξιοποιείται για τη στήριξη του ιδεολογήματος περί ενότητας και συνέχισης του ελληνικού πολιτισμού δια του χριστιανισμού.

Η χριστιανική πλευρά διατυπώνει ως αντίλογο την άποψη ότι, πρώτον, οι χριστιανοί εκδικούνταν με τις βιαιοπραγίες τους τις αιματηρές διώξεις που είχαν υποστεί για πολλές δεκαετίες και, δεύτερον, όπου στα χριστιανικά κείμενα αναφέρονται καταγγελίες, ύβρεις και αναθεματισμοί κατά των Ελλήνων, δεν νοούνται οι εκπρόσωποι του ελληνικού πνεύματος και οι Έλληνες ή έστω οι ελληνόφωνοι πολίτες, αλλά γενικώς οι «ειδωλολάτρες». 

Στο πρώτο σημείο δεν είναι δύσκολο να απαντηθεί, αφενός ότι, ένα πιθανόν δικαιολογημένο συναίσθημα πικρίας, το οποίο μετετράπη σε εκδικητικότητα στο αριθμητικά έτσι κι αλλιώς ακόμα περιορισμένο πλήθος των οπαδών, δεν θα έπρεπε να βρίσκει συνέχεια στα λόγια και τα έργα των κορυφαίων εκπροσώπων της «θρησκείας της αγάπης». Αφετέρου είναι σημαντικό να τονιστεί ότι, οι όποιες διώξεις και σφαγές κατά των χριστιανών δεν διοργανώνονταν από τους Έλληνες φιλοσόφους ή οποιουσδήποτε Έλληνες διανοούμενους, αλλά από τη ρωμαϊκή διοίκηση και το μισθοφορικό αυτοκρατορικό στρατό. Οι Ρωμαίοι στρατηγοί με αυτήν ακριβώς τη διοίκηση και τον ίδιο μισθοφορικό στρατό υιοθέτησαν αργότερα και επέβαλαν το χριστιανισμό ως μοναδική και αποκλειστική θρησκεία και επιδόθηκαν, μαζί με τους εκπροσώπους του εκκλησιαστικού μηχανισμού, στην κατασυκοφάντηση του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού και την καταστροφή μεγάλου μέρους των μέχρι σήμερα θαυμαζόμενων, κάθε είδους και μορφής, έργων του!

Όσον αφορά δε το δεύτερο σημείο του αντιλόγου, ότι δηλαδή με τον όρο «ελληνικός» χαρακτηριζόταν ο «ειδωλολάτρης», ό,τι κι αν σήμαινε τότε και μπορεί να σημαίνει σήμερα ουσιαστικά αυτή η λέξη, τα κείμενα που ακολουθούν φαίνεται να μαρτυρούν κάτι διαφορετικό:

-Ο επίσκοπος Ρώμης, πάπας Γελάσιος (Gelasius) που έζησε κατά τον 5ο αιώνα (πέθανε το 496) απηύθυνε επιστολές στον αυτοκράτορα και στη διοίκηση του ρωμαϊκού κράτους, στις οποίες καταφέρεται κατά των, όπως γράφει σε πάμπολλα σημεία, «σχισματικών Ελλήνων». (E. Caspar, Geschichte des Papstums II, 1930 και W. Ullmann: Gelasius I, 1981) Αφορμή για τη συγγραφή αυτών των επιστολών ήταν αντιδικίες για κάποια δογματικά ζητήματα πίστης.  ο σημερινός αναγνώστης διαβλέπει, βέβαια, συγκρούσεις για επιρροή και εξουσία μεταξύ των επισκόπων Ρώμης, Κων/πολης και Αλεξάνδρειας, πράγμα που δεν ενδιαφέρει όμως εδώ άμεσα. Προφανώς, οι αναγνώστες εκείνης της εποχής των επιστολών του Γελάσιου, στο παλάτι, στο στρατό, στην εκκλησία και στη διοίκηση, δεν καταλαβαίνουν ότι ο επίσκοπος Ρώμης κατακεραυνώνει και χλευάζει τους «ειδωλολάτρες», όταν διαβάζουν ότι οι «σχισματικοί Έλληνες δεν θα βρουν συγχώρεση ούτε μετά θάνατον … » αλλά, ακριβώς αυτό που καταλαβαίνει καθένας και σήμερα: εννοεί τις ηγετικές ομάδες της ανατολικής εκκλησίας. «Έλληνες» ήταν λοιπόν τον 5ο αιώνα οι Ελληνίζοντες!

-Στον Ακάθιστο Ύμνο, έργο άγνωστου μελωδού του 6ου αιώνα προς τιμή της μητέρας του Ιησού, αναφέρεται σε κάποιους στίχους (γράμμα Ρ):

Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα,
Χαίρε, τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα,
Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί,
Χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί,
Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα … »

Κάποιος που γνωρίζει επαρκώς την ελληνική γλώσσα αντιλαμβάνεται ότι, ακόμα κι αν ως τεχνολόγοι, δεινοί συζητητές και μύθων ποιητές δεν «περιγράφονται» οι Έλληνες επιστήμονες, φιλόσοφοι και ιστορικοί, με τους όρους Αθηναίοι και φιλόσοφοι εννοούνται αποκλειστικά οι δάσκαλοι του ελληνικού πολιτισμού που είχαν την έδρα τους στην Αθήνα και όχι αφηρημένα κάποιοι ειδωλολάτρες.

-Ο κορυφαίος χριστιανός υμνογράφος Ρωμανός ο Μελωδός περιλαμβάνει στον «Ύμνον εις Πεντηκοστήν» τους εξής στίχους (Maas Paul – Trypanis C.: A.Sancti Romani Melodi cantica – Cantica genuina, Oxford University Press, 1963):

Τί φυσώσιν και βαμβεύουσιν οι Έλληνες; 
Τί φαντάζονται προς ‘Αρατον τον τρισκατάρατον; 
Τί πλανώνται προς Πλάτωνα; 
Τί Δημοσθένη στέργουσι τον ασθενή; 
Τί μη νοούσι Όμηρο όνειρον αργόν; 
Τί Πυθαγόραν θρυλούσιν τον δικαίως φιμωθέντα»

Βέβαια, ο συγκεκριμένος Ρωμανός ήταν εκχριστιανισμένος Ιουδαίος εκ Συρίας και προφανώς είχε μόνο σχέση σπουδών με τον ελληνικό πολιτισμό. Τα κείμενά του γίνονταν όμως αποδεκτά από την Εκκλησία και έτσι διασώθηκαν μέχρι σήμερα.

-Στον αποστολικό κανόνα διαβαζουμε: Απέφευγε όλα τα βιβλία τω εθνικών. Τι χρειάζεσαι τις ξένες συγγραφές, που οδηγούν μακριά απο την πίστη; Τι βρίσκεις να λείπει απο το θείο νόμο που το ζητάς στους εθνικούς μύθους… Γι’ αυτό απέφευγε κάθε εθνικό και διαβολικό βιβλίο» (Cyril Mango, Βυζάντιο)

Είναι πολύ δύσκολο λοιπόν να γενικευτεί η αντίληψη ότι η έννοια Έλλην και ελληνικός ταυτιζόταν τότε άκριτα με τις έννοιες ειδωλολάτρης και ειδωλολατρικός! Πολύ εγγύτερα βρίσκεται το συμπέρασμα ότι, στόχος των καταγγελιών και συκοφαντιών ήταν οι Ελληνίζοντες της ύστερης Αρχαιότητας. Πέρα απ’ αυτό, αν οι χριστιανοί διανοούμενοι των πρώτων αιώνων εκτιμούσαν πράγματι τα έργα του ελληνικού πολιτισμού, τον οποίον υποτίθεται ότι καλλιέργησαν στη συνέχεια, όπως ισχυρίζονται σήμερα οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, θα έπρεπε εκείνοι οι πρωτοπόροι να έχουν διαφυλάξει αυτές τις έννοιες από τον κίνδυνο κατάχρησής τους με στόχο την εξύβριση επιφανών ανθρώπων και έργων!

Παραθέτουμε στα επόμενα μερικά ακόμα αποσπάσματα από χριστιανικά κείμενα που καταφέρονται κατά των Ελλήνων και του ελληνικού πολιτισμού και διατυπώνουμε πιθανές ερμηνείες γι’ αυτές τις εκδηλώσεις εχθρότητας!

-Αθανάσιος ο Μέγας, (αποκαλούμενος homunculus δλδ. ανθρωπάκι, μάλλον Αιθίοπας εκ καταγωγής): «Δεν είχε αποκαλυφθεί η μωρία της ελληνικής φιλοσοφίας, παρά μόνο όταν η αληθινή σοφία του θεού φανέρωσε τον εαυτό της στη Γη» (Περί ενανθρωπίσεως, 46.17-19).

-Ιωάννης Χρυσόστομος, (εκ Δαμασκού Συρίας, αμφιλεγόμενης καταγωγής):

«Εάν δε κοιτάξεις στα ενδότερα των Ελλήνων θα δεις τέφρα και σκόνη και τίποτε υγιές, αλλά σαν τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας αυτών, γεμάτος ακαθαρσίες και ιχώρ (έμπυο) και τα δόγματά τους γεμάτα σκουλήκια. Εμείς δε δεν παραιτούμαστε της κατ’ αυτών μάχης» (Εις τον ‘Αγιον Ιωάννην τον Απόστολον και Ευαγγελιστήν, 59, 370, 7-11). 

«Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παιδείας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα… Ούτος ο (πιστός) βάρβαρος, την οικουμένη ολάκερη κατέλαβε … και ενώ πάντα τα των Ελλήνων σβήνουν και αφανίζονται, τούτου (του πιστού βάρβαρου) καθ’ έκαστη λαμπρότερα γίνονται». (Εις Ιωάννην 59.31.33). 

«Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, των (Ελλήνων) προγόνων να καλεί τα ονόματα, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά αυτά των δικαίων (της Παλαιάς Διαθήκης)». (Περί Κενοδοξίας και πώς δει τους Γονείς Ανατρέφειν τα Τέκνα (690) 641.65). 

-Βασίλειος ο Μέγας, (Καππαδόκης εκ καταγωγής):

«Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζoντας με ορθάνοιχτο στόμα τον Ισραήλ. Στόμα δε λέγει εδώ ο προφήτης (βλ. Ησαΐας Θ΄11) την σοφιστική του λόγου δύναμη η οποία τα πάντα χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει τους εν απλότητι πιστευσάντων». (Εις Προφήτην Ησαϊαν 9.230.8)

«Μη δειλιάζετε από των ελληνικών πιθανολογημάτων… τα οποία είναι σκέτα ξύλα, μάλλον δε δάδες που απώλεσαν και του δαυλού την ζωντάνια και του ξύλου την ισχύ, μη έχοντας δε ούτε και του πυρός την φωτεινότητα, αλλά σαν δάδες καπνίζουσες καταμελανώνουν και σπιλώνουν όσους τα πιάνουν και φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τα πλησιάζουν. Έτσι και (των Ελλήνων) η ψευδώνυμος γνώση σε όσους την χρησιμοποιούν» (Εις Προφήτην Ησαΐαν Προοίμιον 7.196.3). 

-Ευσέβιος Καισαρείας της Παλαιστίνης, (Παλαιστίνιος εκ καταγωγής): « … Τον φτωχό και πένητα λαό σήκωσες από τα καθόλου ζηλευτά πράγματα και από την ατιμία των παθών και από την κοπριά των ελληνικών βδελυγμάτων και κάθισες αυτόν με τους άρχοντες του Ισραήλ, τον όντως αληθινό λαό του Θεού» (Εκκλησιαστική Ιστορία, 23, 1352, 34-38) 

Τίτλοι κεφαλαίων: 

Πράξη σωφροσύνης είναι η εγκατάλειψη της ελληνικής πλάνης. 

Εγκαταλείψτε όσα οι Έλληνες φυσικοί φιλόσοφοι περί αρχών εισηγήθηκαν. 

Περί των αρχαιότερων Εβραίων και γιατί τας γραφάς αυτών, από των ελληνικών λόγων προτιμήσαμε. 

Γιατί μετά από λογική κρίση και σώφρονα λογισμό την ιστορία των Εβραίων παραδεχθήκαμε. (Ευσέβιος «Κλείς Πατρολογίας»). 

-Τατιανός, μέγας απολογητής, (Tatianus, Αραμαίος εκ Μεσοποταμίας): «Οι Έλληνες ούτε είχαν ούτε δημιούργησαν τίποτα δικό τους, αλλά όλα τα παρέλαβαν από τους βαρβάρους, μόνο και μόνο για να προξενήσουν κακό» (Προς Έλληνας) 

-Γρηγόριος εκ Ναζιανζού της Καππαδοκίας, (αποκαλούμενος Θεολόγος, πιθανόν ελληνικής καταγωγής) προς τον αδελφό του Καισάριο: «… ελληνίζεις επικίνδυνα!»

-Ιωάννης Δαμασκηνός,  Γι’αυτό, μακράν η πολύσχημος γεωμετρία ,μακράν η κενέμφατος άλγεβρα, μακράν κάθε ανθρώπινη επιστήμη και μάθησις, Εις τα εξ αποκαλείψεως δεν χρειάζεται απόδειξης αλλα πίστης (Χριστιανική απολογητική σελ 103-104)

Αυτά αποτελούν δε μόνο μικρό τμήμα των ανθελληνικών αποσπασμάτων.  ανάλογα εδάφια από μελέτες και λόγους υπάρχουν πολλές εκατοντάδες στα πατερικά και, γενικότερα, στα εκκλησιαστικά κείμενα των Εφραίμ του Σύρου, Αναστάσιου του Σιναΐτη, Ιωάννη Δαμασκηνού, Κύριλλου Ιεροσολύμων κ.ά. Οι θεωρητικοί του χριστιανισμού, κυρίως οι Σύριοι και οι Αφρικανοί, αλλά λιγότερο οι Αλεξανδρινοί του 3ου αιώνα, καθυβρίζουν με κάθε διαθέσιμο τρόπο τις μεγάλες προσωπικότητες της ελληνικής και ρωμαϊκής φιλοσοφίας. Όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι ήταν καταρχήν «τυφλοί που διδάσκουν κωφούς», ο Πλάτων είχε αντιγράψει τις ιδέες του Μωϋσή, ο στωικός Ζήνων ήταν φαιδρός και προπαγανδιστής του κανιβαλισμού (!), ο Ηράκλειτος αυτοδίδακτος (άρα άνευ αξίας!) και αλαζών, ο Αριστοτέλης δε χαμερπής, αυλοκόλακας κ.ά. Ιδιαίτερα οι συκοφαντίες και ύβρεις του Ιωάννη Χρυσοστόμου κατά των Ελλήνων και του ελληνικού πολιτισμού, γεμίζουν εύκολα ένα ολόκληρο βιβλίο !

Επιχειρώντας μία ερμηνεία γι’ αυτόν τον απίστευτο καταιγισμό ύβρεων και ψευδολογιών κατά του ελληνικού πολιτισμού και των εκπροσώπων του, σημειώνουμε καταρχήν ότι, οι περισσότεροι από τους προαναφερόμενους και άλλους επιφανείς πατέρες και απολογητές του χριστιανισμού, δεν ήταν Έλληνες και, σχεδόν όλοι, είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει σε εξωελληνικό περιβάλλον. Προέρχονταν ουσιαστικά από τους ανατολικούς λαούς της Μικράς Ασίας, της Συρίας, της Παλαιστίνης και της Αιγύπτου και, το σημαντικότερο, ήταν τέκνα του ανατολικού μεταφυσικού μυστικισμού. Προφανώς είχαν γνωρίσει τον ελληνικό ορθολογικό ανθρωποκεντρισμό, όπως και ο Ρωμανός, ως ξένη ιδεολογία και τον είχαν σπουδάσει στις σχολές της εποχής, στις οποίες διδάσκονταν ο Όμηρος και οι Αθηναίοι φιλόσοφοι. Ενδιαφέρον είναι βέβαια να εκτιμηθεί, ποιοι λόγοι μπορεί να τους οδήγησαν σ’ αυτή την τοποθέτηση.

Δεν θα ήταν άτοπο να υποθέσουμε ότι, η εχθρική στάση αυτών των πατέρων του χριστιανισμού απέναντι στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, δεν είχε αποκλειστικά θρησκευτικά αίτια και δεν ήταν ανεξάρτητη από πολιτικά κινήματα της εποχής και επιδιώξεις διαφόρων κοινωνικών και εθνικών ομάδων. Οι Ελληνίζοντες είχαν κατά τη μέση και ύστερη Αρχαιότητα σαφή πολιτισμική υπεροχή και η ευχέρειά τους για παρεμβάσεις και επιρροή στα κέντρα εξουσίας, στο παλάτι και στο στρατό, όπου παίρνονταν οι ουσιαστικές αποφάσεις, ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερες από αυτές άλλων εθνικών και κοινωνικών ομάδων, ανερχόμενων και/ή μονίμως παραμελημένων. Αυτές οι παρεμβάσεις των Ελληνιζόντων, συγκλητικών και ανεξάρτητων διανοουμένων, είχαν δε απώτερο σταθερό στόχο την αποδυνάμωση της απόλυτης αυτοκρατορικής ισχύος και την προώθηση κάποιων, προφανώς ασαφών, μοντέλων συμμετοχής, σε ανάμνηση της λειτουργίας των ελληνικών πόλεων. 

Για να μην επεκταθούμε δε σε γενικότερα πολιτικά και κοινωνικά θέματα της εποχής, ας αρκεστούμε εδώ στο παράδειγμα του συστηματικού διωγμού της κοσμικής, της ονομαζόμενης από τους χριστιανούς «θύραθεν παιδείας» και στο κλείσιμο της «ειδωλολατρικής» Πλατωνικής Ακαδημίας της Αθήνας από τον Ιουστινιανό το έτος 529. Αυτές οι ενέργειες δεν είχαν αποκλειστικά θρησκευτικό κίνητρο, έστω κι αν έτσι φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά πολιτικό: την αποθάρρυνση και υποβάθμιση μέσω της παιδείας των Ελληνιζόντων που απέβλεπαν στην αποδυνάμωση της απόλυτης αυτοκρατορικής ισχύος, η οποία εύρισκε στήριγμα στο χριστιανικό θεοκεντρικό οικοδόμημα. Απ’ την άλλη πλευρά, το ιδεολογικό υπόστρωμα του χριστιανισμού ευνοούσε τον αυτοκρατορικό θεσμό και την απολυταρχία του, αφού αποτελούσε «ελέω θεού βασιλεία», ήταν δηλαδή προδιαγεγραμμένη και ευλογημένη από τον ίδιο το θεό! Ο Παλαιστίνιος Ευσέβιος Καισαρείας, διαπρεπής αυτοκρατορικός αυλοκόλακας, είχε καταγράψει απολογούμενος ήδη από τον 4ο αιώνα στην «Εκκλησιαστική Ιστορία» του ότι, «οι εθνικοί υποχώρησαν, όχι από τις διώξεις και τις καταστροφές των χριστιανών, αλλά γιατί είχαν πολυθεΐα και πολυαρχία. Ένας μόνον Θεός πρέπει να υπάρχει στους ουρανούς και, κατ’ επέκτασιν, μοναρχία στην κοινωνία των ανθρώπων» …

Σήμερα, είναι εύκολο να εκτιμήσουμε, κρίνοντας αναδρομικά, ότι οι λαοί γύρω από τον ελληνόφωνο χώρο της Αρχαιότητας χειραγωγούνταν πολιτισμικά και για πολλούς αιώνες από τους ελληνικούς πληθυσμούς. Αργότερα επεβλήθησαν σ’ αυτούς τους λαούς βιαίως οι αντιλήψεις και πρακτικές των Ελλήνων, αρχικά στη μακεδονική και αργότερα στη ρωμαϊκή εκδοχή τους, με τις διαστρεβλώσεις και τους εκφυλισμούς που είχαν εντωμεταξύ υποστεί αυτές οι αντιλήψεις και πρακτικές. Η επιβαρημένη συλλογική ιστορική μνήμη αξιοποιήθηκε από τους διανοούμενους αυτών των λαών κατά των Ελληνιζόντων και των έργων του ελληνικού πολιτισμού, όταν στα χρόνια της ύστερης Αρχαιότητας δόθηκε η πολιτική ευκαιρία με την εμπέδωση της απολυταρχικής «ελέω θεού» εξουσίας. Ως όχημα για την εθνική και προσωπική ανέλιξη των αντιπάλων του Ελληνισμού αξιοποιήθηκε δε μια επίσης ξενόφερτη ιδεολογία, η νέα θρησκεία από την Ιουδαία. Αυτή η, από τη μονοθεϊστική φύση της, ολοκληρωτική ιδεολογία, προσαρμοσμένη στις ανάγκες της ρωμαϊκής εξουσίας για διατήρηση της συνοχής του κράτους και μακροημέρευση του εκάστοτε αυτοκράτορα στην κορυφή του, οδήγησε σε αγαστή συνεργασία κράτους και εκκλησίας, τη λεγόμενη «συναλληλία». 

Η προτεραιότητα του εθνικού και κοινωνικού στόχου έναντι του θρησκευτικού επιβεβαιώνεται και από τη συμπεριφορά των διανοουμένων χριστιανών στην περιφέρεια της αυτοκρατορίας (Λιβύη, Αίγυπτος, Παλαιστίνη, Συρία, Ανατολία κ.ά.), οι οποίοι έβλεπαν ότι το νέο σχήμα λειτουργίας του κράτους, με ενωτική ιδεολογία το χριστιανισμό, άφηνε τους λαούς τους εκτός επιρροής στην κεντρική εξουσία. Δεν είναι τυχαίο ότι σ’ αυτές ακριβώς τις χώρες διαδίδονταν εύκολα οι «αιρέσεις» με συνήθως ασήμαντες διαφοροποιήσεις από τα κεντρικά θρησκευτικά δόγματα. Γνωστικισμός, μοντανισμός, μανιχαϊσμός, απολλιναρισμός, αρειανισμός, μονο- ή μιοφυσιτισμός, νεστοριανισμός, δονατισμός κ.ά. ήταν δοξασίες και αιρέσεις που δημιουργήθηκαν και/ή εξαπλώθηκαν στη Συρία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Ανατολία, την Περσία κ.α. Αποτέλεσμα αυτών των διαφοροποιήσεων και, ουσιαστικά, αποσχιστικών κινημάτων, ήταν να υφίστανται αυτοί οι λαοί, αρχικά την «πνευματική» εχθρότητα της Ρώμης και της Κων/πολης, στη συνέχεια δε τη στρατιωτική καταπίεση, διώξεις και σφαγές.

Έτσι, όταν εξασθένησε η επιρροή της κεντρικής εξουσίας στις περιοχές τους και ήρθε στο προσκήνιο ο Μωαμεθανισμός, προσχώρησαν οι λαοί της τότε βυζαντινής περιφέρειας με ευκολία στη νέα θρησκεία η οποία, αφενός δεν απείχε πολύ από τη χριστιανική και αφετέρου ήταν προσαρμοσμένη πολύ καλύτερα στις συνθήκες ζωής και ανάγκες αυτών των πληθυσμών. Μια νέα θρησκεία αποτέλεσε λοιπόν και σ’ αυή την περίπτωση όχημα για τη μετάβαση στην καινούργια εποχή με μεγαλύτερη δυνατότητα επιρροής των παραμελημένων εθνικών και κοινωνικών ομάδων της αυτοκρατορίας (K. Deschner: «Kriminalgeschichte des Christentums»).

Ανάλογα είναι και τα φαινόμενα κατά την εύκολη εξάπλωση των Τούρκων στη Μικρά Ασία. Τα οικονομικά και κοινωνικά κίνητρα και το αίσθημα της παραμέλησης από το κέντρο αποφάσεων ωθούσαν τους ανθρώπους στις υπότουρκες περιοχές σε μαζικές προσχωρήσεις στη θρησκεία της νέας εξουσίας, δεδομένου ότι οι προσήλυτοι απαλλάσσονταν από τον κεφαλικό φόρο (τζίζιε) που πλήρωναν οι «άπιστοι» και είχαν ελαφρότερο αγροτικό φόρο. Άλλοι λόγοι ήταν η ευκολία με την οποία αποκτούσαν διοικητικές θέσεις και αγροτικές εκτάσεις (Σπύρου Βρυώνη: «Η παρακμή του μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία …»).

Ενδιαφέρον είναι δε ότι, σ’ αυτές τις δύσκολες περιστάσεις υποχώρησης επικαλούνταν οι χριστιανοί στην επιχειρηματολογία τους, αμυνόμενοι έναντι της ισλαμικής προπαγάνδας, τους αρχαίους φιλοσόφους. Σε δημόσιες αντιδικίες που διοργανώνονταν μεταξύ χριστιανών και μωαμεθανών ιερωμένων για να διερευνηθεί ποια ήταν η «αληθινή θρησκεία», οι χριστιανοί προέβαλαν το επιχείρημα ότι «το Κοράνι αποκλίνει από την ουσία του νόμου του θεού και από τα διδάγματα των φιλοσόφων περί αρετής… » Μέσα στην απελπισία της κατάρρευσης, πάλι οι Έλληνες και Ρωμαίοι φιλόσοφοι επιστρατεύονται (νεότεροι, π.χ. Ψελλός, Ιταλός, δεν αφέθηκαν να δημιουργήσουν ορόσημα στον προβληματισμό περί αρετής), τους οποίους αρχαίους φιλοσόφους όμως η Εκκλησία, στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες εξύβριζε και μέχρι των ημερών μας αποκαλεί (Ακάθιστος Ύμνος) «ασόφους»

Στην ύστερη Αρχαιότητα υπάρχουν βέβαια και μερικοί επιφανείς χριστιανοί των πρώτων αιώνων, πιθανόν ελληνικής καταγωγής, που διέθεταν κατά κανόνα αξιόλογη παιδεία και συμμετείχαν επίσης στο χορό της συκοφάντησης του Ελληνισμού. Αυτοί οι «πατέρες» συμβάλλουν επίσης με αυθαίρετους ισχυρισμούς στην προσπάθεια μηδενισμού του Ελληνισμού. Π. χ. ο Κλήμης Αλεξανδρείας (Clemens Titus Flavius), μάλλον Αθηναίος εκ γενετής, ισχυρίζεται στην αλλαγή από το 2ο στον 3ο μ.Χ. αιώνα ότι οι Έλληνες έχουν αντιγράψει τα πάντα από ανατολικούς σοφούς, «Έλληνες κλέπται πάσης γραφής!» (Στρωματείς 1,5), την ίδια στιγμή καπηλεύεται όμως ο ίδιος, συστηματικά αλλά ανομολόγητα, ιδέες της ελληνικής φιλοσοφίας και τις ενσωματώνει στο κήρυγμα και στα γραπτά του. Στην κατεδάφιση του ελληνικού πνεύματος συμμετέχουν λοιπόν και ελληνίζοντες «εκκλησιαστικοί πατέρες», όχι σπάνια με μεγαλύτερο πάθος από τους υπόλοιπους, μάλλον για να αποφύγουν το χαρακτηρισμό του επαμφοτερίζοντος.

Κι επειδή δυσκολεύονται πάρα πολύ όλοι αυτοί να αποκρύψουν την προέλευση των κεντρικών ιδεών στα γραπτά τους ή να εξαφανίσουν από τις συζητήσεις και το πνεύμα της εποχής τις ελληνικές επιρροές, εφευρίσκουν το ιδεολόγημα της «προτύπωσης»: ισχυρίζονται δηλαδή ότι η ελληνική φιλοσοφία έχει ενταχθεί από τη «θεία πρόνοια» στην προετοιμασία για υποδοχή του χριστιανισμού! Ο Ωριγένης, επιφανής «εκκλησιαστικός πατέρας» του 3ου αιώνα με ελληνική καταγωγή, καταλήγει στο «Κατά Κέλσου» σύγγραμμά του: «… φιλαληθώς περί τινων μαρτυρούμεν Ελλήνων φιλοσόφων, ότι επέγνωσαν τον θεόν, επεί ο θεός αυτοίς εφανέρωσεν…» Αυτό το επιχείρημα αντιστράφηκε όμως σύντομα εναντίον των χριστιανών, όταν η νεότερη μωαμεθανική θρησκεία επικαλέσθηκε επίσης την προτύπωση για να εξηγήσει διάφορα σημεία «αντιγραφής» της από τον ιουδαϊσμό, το χριστιανισμό και κάποιες τοπικές θρησκείες της Αραβίας!

‘Αλλη μια όμοια αντιστροφή επιχειρημάτων και μεθοδεύσεων προέκυψε στο θέμα της οικειοποίησης και χρήσης λατρευτικών χώρων. Περί το έτος 600 έλεγε ο επίσκοπος Ρώμης Γρηγόριος Α’, ο Μέγας και άγιος της ορθόδοξης Εκκλησίας: «Πρέπει να προσέξουμε πρώτα από όλα να μην εξοργίσουμε τους ειδωλολάτρες και να μην καταστρέφουμε τους ναούς τους. Πρέπει να καταστρέφουμε μόνο τα είδωλα και έπειτα να ραντίζουμε το μέρος με αγιασμό και να τοποθετούμε μέσα του άγια λείψανα. Αν οι ναοί αυτοί είναι καλοκτισμένοι, μάς συμφέρει να τους μετατρέπουμε απλώς από χώρο λατρείας των δαιμόνων σε χώρο λατρείας του αληθινού Θεού». Περίπου 1000 χρόνια αργότερα γράφει ο Οθωμανός ιστορικός Σαν αλ-Ντιν σε μια περιγραφή της κατάκτησης της Κων/πολης που συνέταξε κατά το 16ο αιώνα: «…Οι (χριστιανικοί) ναοί της Πόλης καθαρίστηκαν από τα ποταπά είδωλα και τι βρώμικες ειδωλολατρικές ακαθαρσίες, σβήστηκαν οι εικόνες τους και στήθηκαν μωαμεθανικοί βωμοί και άμβωνες … οι ναοί των απίστων μετατράπηκαν σε τζαμιά των πιστών και οι ακτίνες του φωτός του Ισλάμ έδιωξαν τις στρατιές του σκότους, όπου μέχρι τότε ζούσαν οι αισχροί άπιστοι …» (P. Sherrad: Constantinople, Iconography of a Sacred City, Λονδίνο 1965.) Τα ίδια που είχαν μεθοδεύσει οι χριστιανοί εναντίον των εθνικών, επαναλαμβάνονταν από τον 11ο αιώνα και μετά στη Μικρά Ασία και από το 15ο αιώνα και στα Βαλκάνια, σε βάρος τους εκ μέρους των μωαμεθανών

Όταν εμπεδώθηκε στους χριστιανούς η αντίληψη για την «ασημαντότητα» του ελληνικού πολιτισμού και την «ανωτερότητα» της ιουδαϊκής κοσμοαντίληψης, ελάττωσαν οι νεότεροι εκκλησιαστικοί ηγέτες τις επιθέσεις κατά του Ελληνισμού και αφοσιώθηκαν στον αγώνα αμοιβαίας εξοντώσεως, αλλά και κατά των «αιρετικών» και κατά των Εβραίων. Στο σταδιακά συρρικνούμενο ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας που είχε επικρατήσει εντωμεταξύ απόλυτα η πολιτισμικά ισχυρή και συγκροτημένη ελληνική γλώσσα και καλλιεργείτο από τους διανοουμένους το ελληνικό πνεύμα, επανερχόταν βέβαια κάθε τόσο το ερώτημα, πώς και πόσο μπορεί να σταθεί μια, και για εκείνη την εποχή, οπισθοδρομική κοσμοαντίληψη από της Ιουδαία, μπροστά στα έργα και τα διδάγματα του ελληνικού πολιτισμού; Ο εκκλησιαστικός μηχανισμός επενέβαινε τότε δυναμικά, σε στενή συνεργασία με το κράτος, κατά των Ελληνιζόντων ώστε να αποτρέπει «παρεκτροπές», οι οποίες θα έθεταν σε κίνδυνο όλο το σύστημα εξουσίας. Ακόμα και επιφανείς ιερωμένοι που διέπρεψαν στην πάροδο των αιώνων ως Ελληνιστές, δηλαδή μελετητές της ελληνικής φιλοσοφίας και γραμματείας (Μιχαήλ-Κων/νος Ψελλός, Ιωάννης Ιταλός, Γεώργιος Γεμιστός-Πλήθων κ.ά.), αναγκάζονταν, άλλοτε για λόγους πολιτικής ορθότητας και άλλοτε φοβούμενοι διώξεις, να αποσιωπούν ή να συγκαλύπτουν τις μελέτες τους, επειδή σ’ αυτές «υποτάσσουν την πίστην στη φιλοσοφία.»

Ειδικότερα το 1082 καταδικάστηκε ο «ύπατος των φιλοσόφων» Ιωάννης Ιταλός με έντεκα αναθέματα σε υποχρεωτικό μοναστικό εγκλεισμό. Το σκεπτικό του πατριάρχη Ευστράτιου Γαρίδα που ανακοίνωσε εν συνόδω την ποινή, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι ο Ιταλός διέδιδε «… μακάβριες διδασκαλίες των Ελλήνων (Πλάτωνα και Νεοπλατωνικών) σε σχέση με την ψυχή, τη μετεμψύχωση, το σώμα, με το οποίο θα αναστηθούν οι άνθρωποι κατά τη δεύτερη παρουσία, τήν άρνηση του εκκλησιαστικού δόγματος ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε εκ του μηδενός …» (Bautz Lexikon)

Στα χρόνια της έσχατης βυζαντινής παρακμής, όταν για μερικές δεκαετίες οι Οθωμανοί αποσπούσαν σχεδόν ανενόχλητοι εδάφη από την αυτοκρατορία, όσοι από τους διανοούμενος δεν είχαν διαφύγει στη Δύση, σκιαμαχούσαν στην Πόλη και σε άλλα κέντρα ως αριστοτελιστές ή πλατωνιστές και παράλληλα αντιδικούσαν υπέρ ή κατά της «ένωσης των εκκλησιών». Ο Γεώργιος Σχολάριος (ο μετέπειτα διορισθείς από τον σουλτάνο οικουμενικός πατριάρχης Γεννάδιος) προσπαθούσε την ίδια εποχή να συγκρατήσει τις εξελίξεις και έκαιγε δημόσια πλατωνικά και νεοπλατωνικά συγγράμματα, ενώ ταυτόχρονα έστελνε μηνύματα καταστολής προς κάθε κατεύθυνση. Σε επιστολές του στον κυβερνήτη της Πελοποννήσου έγραφε ο Σχολάριος: «… τους γουν δυσσεβείς και αλάστορας Ελληνιστάς και πυρί και σιδήρω και ύδατι και πάσι τρόποις εξαγάγετε τής παρούσης ζωής … ράβδιζε, είργε, είτα γλώτταν αφαίρει, είτα χείρα απότεμνε καν και ούτω μένη κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ.» («Παλαιολόγια – Πελοποννησιακά» από τον Σ. Λάμπρου)

Ο ίδιος υπότουρκος πατριάρχης Γεννάδιος, ο οποίος εισήλθε στο ιερατικό σώμα το 1450 και ήδη το 1453 διορίστηκε από το σουλτάνο οικουμενικός πατριάρχης, δήλωσε, όταν ρωτήθηκε αν είναι Έλλην, «… ει τις έροιτό μοι τις ειμί, αποκρινούμαι Χριστιανόν είναι» («… αν με ρωτήσει κάποιος τι είμαι, θα του απαντήσω Χριστιανός», (Ι. Κακριδής Οι Αρχαίοι Ελληνες στην Νεοελληνική Λαική Παράδοση Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τράπεζας Αθήνα 1978.) Εκείνα τα χρόνια κάθε άλλο παρά κατακριτέο ήταν να δηλώνεις Έλληνας, όπως χαρακτηρίζει ο Νικόλαος Καβάσιλας (1322-1391) τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης, όπως γράφει ο Κύπριος Αθανάσιος Λεπενδρηνός «περί πάντων των Ελλήνων των εν Κύπρω» και όπως πρωτοχρησιμοποιεί ο Δημήτριος Κυδώνης (γενν. 1398) τον όρο «Ελλάς» για το χαρακτηρισμό της βυζαντινής αυτοκρατορίας!

Η εξήγηση της συμπεριφοράς του Σχολάριου και άλλων ομοίων του που έζησαν αρκετούς αιώνες, έως και μια χιλιετία μετά τους προαναφερόμενους «πατέρες», είναι φυσικά διαφορετική από τις συμπεριφορές στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες. Καταρχήν, δηλώνει ο ίδιος ευθαρσώς ότι είναι χριστιανός και όχι Έλλην! Αυτή η «αυτοκτονική» τοποθέτησή του μπορεί να εξηγηθεί, τόσο με την πεισματική επιμονή των αντι-ενωτικών κύκλων του Βυζαντίου σε μια ξεπερασμένη και χαμένη από αιώνων υπόθεση, όσο και με την προοπτική ηγετικού ρόλου σε συνεργασία με τους «θεόσταλτους» και δήθεν βολικούς Οθωμανούς – αντίληψη που διαχεόταν στο λαό από τους τουρκόφιλους της βυζαντινής παρακμής και κατέληγε με την πάροδο του χρόνου στις αφελείς σκέψεις του Κοσμά Αιτωλού: «… έχει o Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλον να μας φυλάη.» Εκτιμούμε ότι για τον ρεαλιστή Σχολάριο ταιριάζει περισσότερο η δεύτερη ερμηνεία!

Οι διάδοχοι αυτών των εχθρών του Ελληνισμού διαβάζουν μέχρι σήμερα την «Κυριακή της Ορθοδοξίας» στους ναούς, μεταξύ άλλων και τα εξής:

1. Ετι τοις φρονούσι και λέγουσι, κτιστήν είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενέργειαν της τρισυποστάτου Θεότητος ως κτιστήν εκ τούτου πάντως, και αυτήν την θείαν ουσίαν αναγκαζομένοις δοξάζειν κτιστή γαρ κατά τους Αγίους ενέργεια, κτιστήν δηλώσει και φύσιν. Άκτιστον δε, άκτιστον χαρακτηρίσει ουσίαν. Καντεύθεν ήδη κινδυνεύουσιν εις αθείαν παντελή περιπίπτειν, και την Ελληνικήν μυθολογίαν, και των κτισμάτων λατρείαν τη καθαρά και αμώμω των Χριστιανών Πίστει προστριβομένοις, μη ομολογούσι δε κατά τας Αγίων θεοπνεύστου θεολογίας και το της Εκκλησίας ευσεβές φρόνημα άκτιστον είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενέργειαν της τρισυποστάτου Θεότητος ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.

2. Τοις μετά των άλλων μυθικών πλασμάτων, αφ’ εαυτών και την καθ’ ημάς κλίσιν μεταπλάττουσι, και τας Πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς δεχομένοις, και αυθυπόστατον την ύλην παρά των ιδίων μορφούσθαι λέγουσι, και προφανώς διαβάλλουσι το αυτεξούσιον του Δημιουργού, του από του μη όντος ει το είναι παραγάγοντος τα πάντα, και ως Ποιητού πάσιν αρχήν και τέλος επιτιθέντος εξουσιαστικώς και δεσποτικώς ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.

3. Τοις τα Ελληνικά διεξιούσι μαθήματα, και μη δια παίδευσιν μόνον ταύτα παιδευομένοις, αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις ματαίας επομένοις, και ως αληθέσι πιστεύουσι, και ούτως αυταίς ως το βέβαιον εχούσας εγκειμένοις ώστε και ετέρους ποτε μεν λάθρα, ποτέ δε νοερώς ενάγειν αυταίς και διδάσκειν ανενδοιάστως ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.

4. Τοις δεχομένοις, και παραδίδουσι τα μάταια και Ελληνικά ρήματα, ότι τε προϋπαρξις εστι των ψυχών και εκ του μη όντος τα πάντα εγένετο, και παρήχθησαν, ότι τέλος εστί της κολάσεως, ή αποκατάστασις αύθις της κτίσεως, και των ανθρωπίνων πραγμάτων, και δια των τοιούτων λόγων την Βασιλείαν Των Ουρανών λυομένην πάντως, και παράγουσαν εισάγουσιν, ήν αιωνίαν και ακατάλυτον αυτός τε ο Χριστός και Θεός ημών εδίδαξε, και παρέδοτο, και δια πάσης της παλαιάς και νέας Γραφής ημείς παρελάβομε, ότι και η Κόλασις ατελεύτητος και η Βασιλεία αίδιος, δια δε των τοιούτων λόγων εαυτούς τε απολλύασι, και ετέροις αιωνίας προξένοις γινομένοις ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.

5. Τοις ευσεβείν μεν επαγγελομένοις, τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα τη και Καθολική Εκκλησία περί τε ψυχών ανθρωπίνων, και ουρανού και γής, και των άλλων κτισμάτων αναιδώς, ή μάλλον ασεβώς επεισάγουσιν ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.

6. Τοις την μωράν των έξωθεν (=Ελλήνων) φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμώσι, και τοις καθηγηταίς αυτών επομένοις, και τας τε μετεμψυχώσεις των ανθρωπίνων ψυχών, ή και ομοίως τοις αλόγοις ζώοις ταύτας απόλλυσθαι, και εις το μηδέν χωρείν δεχομένοις και δια τούτο ανάστασιν και κρίσιν και την τελευταίαν των βεβιωμένων ανταπόδοσιν αθετούσιν ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.

7. Τοις λέγουσιν, ότι οι των Ελλήνων σοφοί και πρώτοι των αιρεσιαρχών, οι παρά των επτά Αγίων και Καθολικών Συνόδων, και παρά πάντων των εν Ορθοδοξία λαμψάντων Πατέρων αναθέματι καθυποβλήθέντας, ως αλλότριοι της Καθολικής Εκκλησίας δια την εν λόγοις αυτών κίβδηλον και ρυπαράν περιουσίαν κρείττονες εισί κατά πολύ, και ενταύθα, και εν τη μελλούση κρίσει, και των ευσεβών μεν και ορθοδόξων ανδρών, άλλως δε κατά πάθος ανθρώπινον ή αγνόημα πλημμελησάντων ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.

Περίπου δώδεκα αιώνες μετά τους χλευασμούς κατά των Ελλήνων του Ρωμανού Μελωδού, τούς «αναθεματίζει» άλλος ένας ποιητής. Ο μεσαιωνικός επιδρομέας το διέπραξε με αλαζονεία, ο σύγχρονος διανοητής επανέρχεται με ταπεινότητα …
Καταραμένε Έλληνα!
Όπου να γυρίσω τη σκέψη μου,
όπου και να στρέψω τη ψυχή μου,
μπροστά μου σε βρίσκω.
Τέχνη λαχταρώ, ποίηση, θέατρο, αρχιτεκτονική,
εσύ μπροστά μου, πρώτος κι αξεπέραστος.
Επιστήμη αναζητώ, μαθηματικά, φιλοσοφία, ιατρική,
κορυφαίος και ανυπέρβλητος.
Για δημοκρατία διψώ, ισονομία και ισοπολιτεία,
εσύ μπροστά μου, ασυναγώνιστος κι ανεπισκίαστος.
Καταραμένε Έλληνα, καταραμένη γνώση. Γιατί να σ’ αγγίξω;
Για να αισθανθώ πόσο μικρός είμαι, ασήμαντος, μηδαμινός;
Γιατί δεν μ’ αφήνεις στη δυστυχία μου και στην ανεμελιά μου;

 

Ο «ΠΡΟΦΗΤΗΣ» ΗΛΙΑΣ ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΒΟΥΝΟΚΟΡΦΕΣ (Μ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ)

 

βλέπε (greatlie.com και michael@greatlie.com    ημερ. 22/09/2009 στο 13:38)

Ο προφήτη Ηλίας (Ηλί-Γιαχ=Θεός μου είναι ο Γιαχβέ) καταπάτησε όλες τις βουνοκορφές της Ελλάδος

Κοιτάξτε γύρω σας όλα σχεδόν τα ελληνικά βουνά. Από τους δασωμένους λόφους και τα υψώματα, οι μνήμες και τα τοπωνυμία ξεριζώθηκαν απ’ την τρισένδοξη αρχαιοελληνική γη και παραδόθηκαν στην πυρά της θρησκευτικής λήθης. Με εύκολους αναβαπτισμούς, χιλιάδες ελληνικά τοπωνύμια φορτωμένα ιστορία, αντικατεστάθησαν από ονομασίες και συμβάντα της νέας απαλλοτριωτικής Συριο-σωτηρίας! Τα αρχαία τοπωνύμια της χώρας στην συντριπτική τους πλειοψηφία “κάηκαν”! Όλα σχεδόν τα ελληνικά υψώματα, φιμωμένα παραδόθηκα σαν δώρο υποτελείας σ’ έναν ξενόφερτο άγιο… στον άγνωστο μέχρι τότε σε όλους τους Έλληνες άγιο, τον Χαλδαιο-εβραίο Ηλία!

Γιατί πρέπει και μάλιστα με ενθουσιασμό να δεχθούμε, πάνω σε όλες τις μικρές και μεγάλες βουνοκορφές της ιστορικότατης αυτής χώρας, να δεσπόζει το όνομα ενός ήρωα της αρχαιο-ισραηλιτικής ιστορίας; Έστω κι αν αυτός είναι ο προφήτη Ηλί-Γιαχ, ή όπως είναι γνωστός με το εξελληνισμένο του όνομα Ηλίας;!
Ναι αγαπητοί μου, κάθε ένα απ’ τα εκατοντάδες χιλιάδες ολόλευκα, ξωκλήσια του εξελληνισμένου πια Αϊ Λιά… δεν είναι παρά ένας ύμνος υποτέλειας στην μνήμη ενός άγνωστου ήρωα της αρχαιο-Εβραικής ιστορίας! Του Ελίγια ή Ελι-Γιάχ, (Elijah) όνομα που σημαίνει: «θεός μου ο Γιάχ (Ελ=θεός + Γιαχ=Γιαχβέ ή όπως ακριβώς είναι στα Εβραϊκά: Eliyahu (Ελι-γιαχού)!

Ρωτήσαμε δεκάδες Έλληνες και οι περισσότεροι επέμειναν ότι: «ο Ηλίας… είναι οπωσδήποτε ένας Έλληνας άγιος», ή «είναι ότι απέμεινε απ’ τον αρχαίο θεό του φωτός Απόλλωνα» ή ότι: «το όνομα Ηλίας προέρχεται από τον ζωοδότης Ήλιο που βγαίνει πίσω απ’ τις κορυφές των βουνών»!
Ο μέσος Έλληνας λοιπόν όχι μόνο δεν ξέρει τι στο καλό ήταν ή έκανε αυτός ο Ηλί-γιαχ, αλλά συγχέει συχνά τον Ηλία με τον ζωοδότη Ήλιο! Βέβαια ακόμα κι αν δεχθούμε ότι ο Ηλίας αυτός, υπήρξε πράγματι μέγας και τρανός της ισραηλιτικής ιστορία, πως εξηγεί αυτό ότι του παραδώσαμε ολόκληρη την ορεινή Ελλάδα!

Δυστυχώς φαίνετε πως τιμούμε το όνομα αυτό, μόνο επειδή κάποιοι κρυπτο-ιουδαίοι, φορτωμένοι σκοπιμότητες το αποφάσισαν, και όχι επειδή μας ενθουσίασαν οι αξιότιμες πράξεις του!
Αν όμως τα ονόματα των παιδιών μας. Οι ετήσιες εορτές μας. Τα τοπωνυμία μας. Η παιδεια μας! Η άποψη μας για το παρελθόν, αλλά κι αυτές οι ελπίδες μας για το μέλλον, παραπέμπουν κατευθείαν σε ότι είπαν και έκαναν οι ήρωες ενός αλλού λαού, δεν είναι αυτό ανησυχητικό δείγμα προχωρημένης παρακμής, αλλοτρίωσης, και υποτέλειας;
Πιστεύετε λοιπόν, πως όταν ο Αβραάμ κατάστρωνε τα μεγαλεπήβολα σχέδια διάπυρου διαμελισμού και άλωσης των εθνών, εννοούσε οπωσδήποτε κάτι περισσότερο απ’ αυτό που είδη μας συμβαίνει;! Ή όταν ο Σερούχ, ο παππούς του Αβραάμ, είχε επιφέρει την προγονο-αντικατάσταση στην Ουρ της Χαλδαίας, και κατάφερε στο θρησκιο-εξουσιαστικό παιγνίδι του να λατρεύονται οι δικοί τους προπάτορες, είχε καταφέρει κάτι περισσότερο, απ’ αυτό που και σήμερα συμβαίνει σε μας;
Αν ο μέσος Έλληνας ρωτήσει την ιδια του τη μητέρα, «ποιους έχουμε εμείς οι Έλληνες προπάτορες;» θα του απαντισει με αρχαο-Εβραϊκά ονόματα απ’ την εβδομαδιαία εκκλησιαστική της παιδεία ή με σιωπή! Είναι αυτό φυσιολογικό; Δεν έχουν οι Έλληνες καλούς ή κακούς προπάτορες; Είναι φυσιολογικό οποίοι κι αν ήταν να τους αγνοούμε;

Γιατί κανένα ελληνόπουλο της σημερινής παιδείας δεν γνωρίζει: «Ότι (από) Δευκαλίωνος και Πύρας Έλλην, εκ’ του οποίου Ελλάς και Έλληνες» Ελλάνικος 1a,4,F.6a & Σχόλ. Απολλώνιο Ρόδιο 248.7

Αλήθεια, για πόσες χιλιετίες ακόμα είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε τον κεντρικότερο κοινωνικό μας στύλο, την θρησκεία, έξω και μακριά από οποιωνδήποτε έλεγχο; Και οι καλύτεροι θεσμοί κάποτε παρακμάζουν. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι κάτι τέτοιο, δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί στην θρησκεία; Τι είναι η θρησκεία το απόλυτα αδιάφθορο αγαθό; Ή μήπως χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει, οι θρησκείες είναι σχεδόν παγκοσμίως, το πλέον πυκνοκατοικημένο άντρο της διαφθοράς;
Είναι πραγματικά τραγικό, μια ολόκληρη χώρα να ακολουθεί χωρίς δεύτερη σκέψη, τις υποδείξεις των “σωτήρων” της, χωρίς καμμία φωνή διαφοροποίησης και έλεγχου… κι αυτή η χώρα να είναι η ιδια, που κάποτε φιλοξένησε τους μεγαλύτερους και τους πιο πεισματικούς και παραγωγικούς αμφισβητίες όλων των εποχών!
Η μισθωμένη υποταγή, εξαργυρώνει το αύριο και διαιωνίζει τις επιβουλές του χθες. Μόνο η αμφισβήτηση γεννά ελευθερία και ανοίγει χώρο για να γεννηθεί το καινούργιο. Η αμφισβήτηση δεν είναι αφηρημένο ρητορικό στολίδι, αλλά βαρύ εργαλείο διασφάλισης των κεκτημένων του πολιτισμού, και το καλύτερο μνημόσυνο στους ήρωες των στοχασμών. Οι σθεναρές μάλιστα αμφισβητήσεις, γενούν μαχητικότητα αλλά και απίστευτη οξύνοια.
Σκεφτείτε αλώστε πως ακόμα και οι καλύτεροι θεσμοί, αμέσως μετά την γέννηση και την εφαρμογή τους, σταδιακά φορτώνονται σκοπιμότητες και σταθερά διαφθείρονται από θεσμοκάπηλους. Οι σώφρονες ελέγχουν εγκαίρως κάθε επικίνδυνη θεσμική ρωγμή και διάβρωση, και γνωρίζουν ότι και οι καλύτεροι θεσμοί διολισθαίνουν σταθερά στην παρακμή! Τα πράγματα λοιπόν, μόνο πολύ χειρότερα μπορεί να είναι για θρησκευτικούς θεσμούς τέτοιους, που βαθιά στο παρελθόν φαίνεται πως γεννήθηκαν με τις χειρότερες κατασχετικές προφητικές σκοπιμότητες.
Ναι, συμφωνώ πως σε μια πρώτη επαφή με την αμφισβήτηση, όλα αυτά ακούγονται υπερβολές και φανταστικοί φόβοι…! Θα θέλαμε πράγματι να είναι έτσι!

Πότε όμως στ’ αλήθεια ελέγξαμε για τελευταία φορά εξαντλητικά και ασυμβίβαστα τα συνολικά δεδομένα της θρησκευτικής μας ιστορίας; Πότε σκεφτήκαμε σθεναρά προς την κατεύθυνση αυτή;. Τι είναι η θρησκεία, ακατάστρεπτο αγαθό; Ή μήπως το ιστορικότερο άντρο απάτης;
Οι απαντήσεις γίνονται εύκολα ορατές, αν δείτε την θρησκεία σαν παγκόσμιο διαχρονικό φαινόμενο. Κοιτάξτε γύρω σας εξεταστικά το απίστευτα πολύχρωμο θρησκευτικό τοπίο της γης. Σπάνια κάποιες από τις εκατοντάδες χιλιάδες λαοφιλείς θρησκείες, που ξεκίνησαν πράγματι με τις ευγενέστερες προθέσεις… θυμίζουν σήμερα κάτι απ’ το ευγενές καταστατικό της αρχικής σύστασής τους! Οι περισσότερες έχουν μεταβληθεί σε αναίσχυντες ιερατικές ελπιδεμπορικές εταιρίες!
Ποιος το περίμενε λοιπόν, στην ένδοξη αυτή γωνία της γης, να ξεκινήσουμε με ψυχωμένους μυθολογιμένους ήρωες, που αδίστακτα τα έβαζαν και με θεούς ακόμα. Να περάσουμε στους ασυμβίβαστους εξερευνητές της αληθείας φιλόσοφους. Να υποστούμε όλους τους πόνους γέννας του μοναδικού ελληνικού πολιτισμού. Να γεννήσουμε τις περισσότερες παγκοσμίως αποδεκτές αλήθειες και θεσμούς των πλέον ευνομούμενων κοινωνιών… και αντί να συμπληρώσουμε τον κύκλο των επιδόσεων μας, ανεβαίνοντας στο δοξασμένο βάθρο του φυσικού πολιτισμικού ηγέτη του κόσμου… Αντί από καθέδρας να εποπτεύουμε διαχρονικά την εφαρμογή των ιδεών, προωθώντας τις ιαματικές αρετές στους λαούς όλου του κόσμου, εξασφαλίζοντας τον παγκόσμιο σταδιακό εξανθρωπισμό, ανανεώνοντας και φροντίζονται μάλιστα διαχρονικά τους θεσμούς και τις ιδέες που εμείς οι ίδιοι γεννήσαμε… εμείς αυτοκα-ταργηθήκαμε, κατεδαφίσαμε και κάψαμε μάλιστα ενθουσιωδώς, ότι ανεπανάληπτο έφτιαξαν οι πρόγονοί μας, και γίναμε αναχωρητές και άγιοι!
Αντί να γίνουμε τουλάχιστον οι χαρισματικοί φροντιστές του κόσμου, εμείς γίναμε άγιοι! «Οι άγιοι Έλληνες»!!! Αν δεν ήταν τόσο τραγικό, θα έλεγα πως ακούγεται απίστευτα αστείο! Αντί να θεωριολογούμε όμως με ατέλειωτους αυτοικτιρμούς, ας πάρουμε καλύτερα μια ακόμα ξινόπικρη γεύση… άγιας υποτέλειας…

Απο το βιλίο του Μ. Καλλοπουλου “ΑΒΡΑΑΜ Ο ΜΑΓΟΣ”

 

Η ΜΟΝΗ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΧΩΡΟ

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΛΥΚΟΦΡΩΝΑ:  Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, Η ΟΠΟΊΑ ΗΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

 Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ:

Επαναλαμβάνεται η επίμαχη σκηνή του ντοκιμαντέρ του Κώστα Γαβρά για το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης που ψαλιδίστηκε με παρέμβαση της Ιεράς Συνόδου επειδή απεικόνιζε ρασοφόρους χριστιανούς να σκαρφαλώνουν στις μετόπες του Παρθενώνα και να καταστρέφουν τα φειδιακά ανάγλυφα. Με αρχαίους κίονες διακόσμησαν την είσοδο στο μοναστήρι τους οι καλόγεροι, ενώ τώρα πλακοστρώνουν ένα κομμάτι του αρχαιολογικού χώρου Σήμερα το έγκλημα διαπράττεται στο μοναστήρι της Καλαμιώτισσας στην Ανάφη, όπου οι μοναχοί επεμβαίνουν σε αρχαίο ιερό του Απόλλωνα Αιγλήτη, προκειμένου να χτίσουν μάντρες, πλακόστροτα και παρεκκλήσια… Τώρα οι καλόγεροι χτίζουν με ταχείς ρυθμούς ένα πλακόστρωτο, σε πλάτωμα δίπλα στο μοναστήρι, και αρχαιολογικό χώρο …ενώ ο κοινοτάρχης Ανάφης Ιάκωβος Ρούσος νίπτει τας χείρας του… Η μονή του Προφήτη Ηλία Θήρας στην Ανάφη είναι γνωστή για τις ιδιότυπες δραστηριότητές της. Την άνοιξη του 2007 εκμίσθωσε έκταση 3..400 στρεμμάτων από το σύνολο της μοναστικής περιουσίας στην Ανάφη, η οποία περιλαμβάνει τον λόφο με ιερό του Απόλλωνα και άλλα αρχαία μνημεία, στον κ. Γρηγόριο Μαυρουδή, επικεφαλής ομίλου εταιρειών που έχουν την έδρα τους στη Λευκωσία της Κύπρου (ετήσιο μίσθωμα 20.000 ευρώ). Σε διένεξη βρίσκεται η Αρχαιολογική Υπηρεσία με τον ηγούμενο της μονής Προφήτη Ηλία Θήρας. Διαρκή σύγκρουση προκαλούν οι προτάσεις της μονής, οι οποίες αφορούν διάφορες διαμορφώσεις και «ευπρεπισμούς» χωρίς την άδεια της Υπηρεσίας και με κινδύνους για τα μνημεία. Στην κατηγορία των μνημείων, μάλιστα, δεν ανήκει μόνον ο ναός του Απόλλωνα Αιγλήτη, αλλά και τα κτίσματα του μετοχιού, που ιδρύθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα. «Επισκέφθηκα τον ναό του Απόλλωνα, γιατί το μοναστήρι είναι καθισμένο πάνω στον μεγάλο περίβολο του αρχαίου ιερού», μας είπε η φιλόλογος Αρετή Πότσιου που μας κατήγγειλε το γεγονός και διευκρίνισε: «Μέσα στον περίβολό του, εκτός από την εκκλησία, υπάρχουν κτίσματα που έχουν συμπληρωθεί με παντός είδους προκτίσματα. Είχα δει εκεί πριν από χρόνια μικρό όρθιο αρχαίο κτίσμα (ναός Απόλλωνα Αιγλήτη;). Χρησίμευε τότε σαν αποθήκη για μπάζα, μέλισσες και κοτούλες τριγύριζαν στον χώρο, γενικά είχε αλλάξει χρήση. Την εκκλησία και τον αρχαιολογικό χώρο συντηρούσε στοιχειωδώς μια οικογένεια βοσκών. Τώρα το μοναστήρι φιλοξενεί δύο καλόγριες. »Η πόρτα του χώρου ανοίγει 11-1 το πρωί και 6-8 το απόγευμα. Πινακίδα σήμανσης για τον αρχαιολογικό χώρο δεν υπάρχει. »Αδιάψευστος μάρτυρας, λέει η κ. Πότσιου, είναι ο μεγάλος αρχαίος περίβολος και τα κτίσματα, με τα μύρια προκτίσματα πάνω στο σώμα του αρχαίου αρχιτεκτονικού συμπλέγματος, καθώς και τα διάσπαρτα αρχιτεκτονικά μέλη του στην ευρύτερη περιοχή, λίθοι, κιονόκρανα, σπόνδυλοι κιόνων κ.ο.κ., πολλά από τα οποία έχουν μετατραπεί σε χαμηλούς περιβόλους, πεζούλια, εισόδους, κατώφλια. Σε διπλανό λοφίσκο, αρχαίοι λίθοι έχουν χρησιμοποιηθεί σε ένα πρόσφατο κτισμένο εκκλησάκι». Σχέδια επένδυσης «Τα μελλοντικά σχέδια της επένδυσης, για τα οποία έχει μιλήσει ο ίδιος ο ηγούμενος της μονής Προφήτη Ηλία Θήρας κ. Δαμασκηνός Γαβαλάς στις κοινοτικές αρχές της Ανάφης, περιλαμβάνουν τη δημιουργία «ξενώνων» που θα αναπτύξουν τον τουρισμό της περιοχής. Περιλαμβάνουν ακόμη γήπεδα μπάσκετ, τένις και βόλεϊ, θέατρο και άλλες εγκαταστάσεις «θρησκευτικού τουρισμού». Η Εφορεία Κυκλάδων δεν έχει λάβει κανένα αίτημα για δραστηριότητες στην περιοχή ούτε από τη μονή Προφήτη Ηλία Θήρας ούτε από τον επιχειρηματία. Κανείς δεν έλαβε υπόψη του τον κηρυγμένο με νόμο αρχαιολογικό χώρο. Το γεγονός ότι η περιοχή του μετοχίου είναι εκκλησιαστική περιουσία δεν αναιρεί καθόλου τον χαρακτήρα της ως αρχαιολογικού χώρου», αναφέρει επίσης η κ. Πότσιου. Ο κοινοτάρχης Ανάφης Ιάκωβος Ρούσος, με τον οποίον επικοινώνησε η «Ε» θέτοντάς του υπόψη την καταγγελία, είπε: «Επισκέφθηκα πρόσφατα τον χώρο. Φέτος, προς το παρόν τουλάχιστον, προστέθηκε μόνο ένα πλακόστρωτο σε κύπαρη μπροστά στην εκκλησία, όπου υπάρχουν και κάποια ερείπια. Δεν το βρίσκω κακό… Δεν αμφιβάλλω ότι χρειαζόταν άδεια της αρμόδιας Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Η αρχαιολόγοι θα κάνουν τους ελέγχους τους και θα τα βρούνε μεταξύ τους…». *

 

ΟΙ ΠΡΟΠΑΤΟΡΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Κάθε λαός, εθνοφυλετικά  αυτο-προσδιοριζόμενος, αναγνωρίζει, σέβεται και τιμά τους δικούς του «προπάτορες», εθνικούς ήρωες και λαμπρά ονόματα της μυθολογίας και της ιστορικής του παράδοσης. Για παράδειγμα, οι  Εβραίοι καλά κάνουν και τιμούν τους Αβραάμ, Ιακώβ, Αυνάν κ.α.,  αφού αυτοί τους ταιριάζουν και με αυτούς αυτο-προσδιορίζονται φυλετικά, εθνικά, θρησκευτικά κλπ.  Όμως οι Έλληνες  τι ανάγκη έχουν να αποδέχονται αλλόφυλους ως «προπάτορές τους», να τους μνημονεύουν καθημερινά στις εκκλησίες και να δίνουν στα παιδιά τους ονόματα εβραϊκά;

 Μήπως είναι υποδεέστεροι οι δικοί μας προπάτορες όπως οι  Ορφέας, Πυθαγόρας, Πλάτων, Αριστοτέλης, Παρμενίδης, Εμπεδοκλής, Ζήνων, Περικλής, Αλέξανδρος, Λεωνίδας κ.α; Τόσοι και τόσοι ξένοι όχι μόνο σέβονται τους αρχαίους ‘Έλληνες, αλλά και θεωρούν τιμή τους να δώσουν ακόμη και στα δικά τους παιδιά αρχαιο-ελληνικά ονόματα. Εμείς όμως τί κάνουμε; Ακολουθούμε τον υποχρεωτικό νηπιοβαπτισμό που επέβαλαν δια της βίας, το χριστιανικό ιερατείο της Ρωμανίας και ο ισπανικής καταγωγής αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Θεοδόσιος, το 382 μ.Χ. και αναγκαζόμαστε να επιλέξουμε μόνο «χριστιανικά» ονόματα.

 Στην αρχαία Ελλάδα τα «Αμφιδρόμια» ήταν παραδοσιακή και οικογενειακή εορτή, που περιελάμβανε και την τελετή της ονοματοδοσίας του βρέφους εντός 10 ημερών από την γέννησή του. Έχουμε δε κληρονομήσει πλήθος αρχαιοελληνικών ονομάτων που πρέσβευαν μεγάλες αξίες και αρετές!

 Όμως ο νεοέλληνας περιγελά τα όσα οι αρχαίοι `Έλληνες θεωρούσαν ιερά ή ουσιώδη. Εκτός από τον χριστιανικό νηπιοβαπτισμό ακολουθούμε τυφλά και το επιβαλλόμενο υπό των εκκλησιαστικών αρχών «εορτολόγιο» για να τιμήσουμε αλλόφυλους, αντί να έχουμε το δικό μας ιδιαίτερο εορτολόγιο, όπου κάθε μέρα θα τιμάται η ιστορική μνήμη Ελλήνων, από την πανάρχαια μέχρι την νεώτερη ιστορία μας.

 `Όπως τόνισε κάποτε και ο Απολλώνιος Τυανεύς, «αισχρόν εί όνομα μέν έχειν τινός όνομα, το δε είδος αυτού μή έχειν» (είναι αίσχος να έχεις μόνο το όνομα κάποιου, δίχως να έχεις και τις ιδιότητές του). Κατ’ επέκταση των ανωτέρω θα λέγαμε ότι, δεν μπορείς να αυτοπροσδιορίζεσαι «Έλλην» και να μην τιμάς τους ένδοξους και φωτοδότες προγόνους σου. Ως ακραιφνείς Έλληνες δεν πρέπει να δίνομε στα παιδιά μας εβραϊκά ονόματα.

 Κάτι άλλο που θα ήθελα να τονίσω επί του παρόντος είναι ότι, οι ιερείς της Ορθοδοξίας λένε κατά την γαμήλια τελετή στους νεόνυμφους να «ευλογηθούν όπως ο Αβραάμ και η Σάρα». Λες και δεν υπάρχουν πρότυπα ηθικής στους `Eλληνες, όπως η Πηνελόπη που περίμενε τον Οδυσσέα 20 ολόκληρα χρόνια, ακλόνητα πιστή στον γάμο της και τουναντίον πρέπει να παραδειγματιζόμαστε από τους Αβραάμ και Σάρα. Ας διαβάσουν όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται να μάθουν την αλήθεια, τί ανηθικότητες διέπρατταν οι Εβραίοι «προπάτορες», όπως περιγράφονται λεπτομερώς και στα κάτωθι εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης: (Γένεσις ΙΒ΄10-20, Κ΄1-20, ΙΣΤ΄1-12, ΙΘ΄30-38, ΚΣΤ΄7-16, ΙΘ’, 30-38 και Βασιλείων Β΄, ΙΓ΄11-21).

 Είναι γνωστό ότι κάποιοι νεοέλληνες ιστορικοί πριν ενάμιση περίπου αιώνα, προχώρησαν στην εφεύρεση του «Ελληνοχριστιανισμού».  Οι `Έλληνες όμως εδώ και δύο χιλιετίες, είτε υπόδουλοι στους Ρωμαίους, είτε στους χριστιανούς Ρωμαίους της Νέας Ρώμης του Βοσπόρου, είτε στους Οθωμανούς, έχουν την δική τους ένδοξη ιστορία που φυσικά δεν πρέπει να ταυτίζεται με εκείνη των δυναστών τους.

 Ο Τρύφων Κωστόπουλος γράφει σχετικά: «αποκτήσαμε κρατικά σύνορα …αλλά κάτι σπουδαίο μας ξέφυγε. Δεν βρήκαμε τη ρίζα μας. Φτιάξαμε μια άστατη εθνική ταυτότητα και υποκριτική εθνική συνείδηση. Πολιτιστικά τουρκίζουμε, θρησκευτικά ιουδαΐζουμε και πολιτικά βυζαντινίζουμε».

  Ευχαριστώ για την φιλοξενία

 Δημήτρης Συμεωνίδης

 

ΠΟΣΟ ΦΟΡΟ ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

Είναι (σχεδόν) σε όλους μας γνωστό ότι η ελληνική πολιτεία από τους φόρους που εισπράτει ένα σημαντικό ποσοστό το διαθέτει στη ορθόδοξη εκκλησία και μόνον (δηλαδή δεν χρηματοδοτεί ούτε άλλα χριστιανικά δόγματα ούτε άλλες θρησκείες). Αυτό σημαίνει ότι ένα ποσοστό π.χ.  10% (κατά δική μου αυθαίρετη εκτίμηση γιατί δεν μας το ανακοινώνουν επίσημα) των φόρων που πληρώνουμε  εκχωρούνται στην ορθόδοξη εκκλησία και μας το εισπράτουν ΒΙΑΙΩΣ, αφού δεν μας ρωτάνε αν θέλουμε να πληρώσουμε για την ορθόδοξη εκκλησία. Τα χρήματα αυτά αποτελούν την μισθοδοσία του ιερατείου της ορθόδοξης εκκλησίας π.χ. 12.000 άτομα (κατά δική μου αυθαίρετη εκτίμηση γιατί δεν υπάρχει επίσημη αναφορά), επισκευές ι. ναών και μοναστηρίων, για νέα έργα π.χ. νέο αρχιεπισκοπικό μέγαρο κλπ. Ακόμα και από τα χρήματα των πακέτων στήριξης της Ε.Ε. διαθέτουν χρήματα…..

Φίλοι Συνέλληνες, ο χωρισμός κράτους εκκλησίας, όρος απαραίτητος για την πρόοδο της Ελλάδας, μπορεί να προωθηθεί με την δικαστική διεκδίκηση της επιστροφής, του αναλογούντα ποσού από τις άμεσες και έμμεσες κρατικές δαπάνες υπέρ των θρησκευμάτων για όσους δεν επιθυμούν να συμμετέχουν σε τέτοιες δαπάνες, πράγμα που το επιβάλλει η συνταγματική διάταξη για τις θρησκευτικές ελευθερίες. Αν λοιπόν δικαστήριο ελληνικό ή ευρωπαϊκό δεχτεί προσφυγή διεκδίκησης επιστροφής ποσού, μετά από την ενδεχόμενη απόρριψη του Υπουργού, πιθανότατα θα ανοίξει ο δρόμος για νόμο που θα προβλέπει προαιρετική φορολόγηση υπέρ θρησκευμάτων, όπως στη Γερμανία, και έτσι μπορεί να επιταχυνθεί η πορεία προς τον χωρισμό κράτους – εκκλησίας. Μια τέτοια κίνηση μπορεί να αρχίσει με ομαδικές αιτήσεις προς τον υπουργό οικονομικών για υπολογισμό των αναλογούντων άμεσων και έμμεσων εξόδων υπέρ θρησκευτικών δογμάτων και την επιστροφή σε καθένα από αυτούς που το ζητούν του αναλογούντα ποσού.

Ένας φίλος μας (Οδυσσεύς Επικουρίδης epikouros2004@gmail.com) μας προτείνει να οργανωθούμε και να ζητήσουμε την απαλλαγή μας από το πραγματικό ποσοστό που αντιστοιχεί στην επιδότηση της ορθόδοξης εκκλησίας υπογράφοντες μια επιστολή (π.χ. ανά 10 ή 100 άτομα) σύμφωνα με το κάτωθι υπόδειγμα (το οποίο σας παραθέτω αυτούσιο). Το κείμενο της επιστολης είναι ένα σχέδιο κειμένου σχετικό με την πρόταση του κ. Σωκράτη Σιδηρόπουλου για την αρχική συγκέντρωση υπογραφών. Η σύνταξη ενός καλύτερου σχετικού κείμενου από ένα νομικό επιτελείο αποτελεί την καλύτερη εκδοχή. Πρέπει όμως να διακινηθεί οργανωμένα από ένα κέντρο σε όλη την χώρα και να τύχει της μέγιστης δημοσιότητας για την μεγιστοποίηση του αποτελέσματος. Η υποστήριξή του από επωνύμους και μαζικές οργανώσεις θα συμβάλλει πολύ στην προώθηση του ζητήματος.

……………………………………………………………………….

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Προς: Τους κ.κ.
κ. Πρόεδρο της Δημοκρατίας
κ. Πρωθυπουργό,
κ. Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων
κ.κ. Αρχηγούς κομμάτων,
κ.κ. Υπουργούς της Ελληνικής Κυβέρνησης
κ.κ. Έλληνες Βουλευτές-Ευρωβουλευτές
Τα Κόμματα της Βουλής των Ελλήνων

Κοιν : ΜΜΕ, συνδικαλιστικές-επιστημονικές Οργανώσεις

ΘΕΜΑ: ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΗ ΥΠΕΡ ΔΟΓΜΑΤΩΝ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Η θρησκεία, κατά το Ελληνικό Σύνταγμα αλλά και κατά τις υπερισχύουσες διεθνείς διατάξεις για τα ατομικά δικαιώματα, αποτελεί δικαίωμα και όχι υποχρέωση και επομένως επειδή το κράτος υλοποιεί συλλογικές υποχρεώσεις και δικαιώματα των πολιτών, δεν επιτρέπεται ούτε άμεσα αλλά ούτε και έμμεσα, ο εξαναγκασμός του πολίτη να χρηματοδοτεί οποιοδήποτε θρησκευτικό δόγμα μέσω των προς το κράτος υποχρεώσεων του, δηλαδή του πολίτη που για οποιονδήποτε λόγο δεν επιθυμεί, είτε αποδέχεται την επικρατούσα θρησκεία, είτε άλλο δόγμα, είτε δεν αποδέχεται θρησκευτικά δόγματα, χωρίς μάλιστα υποχρέωση αποκάλυψης των όποιων θρησκευτικών-φιλοσοφικών επιλογών του.

Οι οποιεσδήποτε υπέρ θρησκειών δαπάνες, εφόσον η θρησκεία αποτελεί κατοχυρωμένο δικαίωμα και όχι υποχρέωση, πρέπει να βαρύνουν αποκλειστικά τους πιστούς της κάθε θρησκείας, που θα πρέπει μάλιστα να δηλώνουν ότι το επιθυμούν, παράλληλα με την πλήρη φορολόγηση των θρησκευτικών ιδρυμάτων ιδιαίτερα των διαφόρων επιχειρήσεων τους. Αυτό συμβαίνει στις πιο αναπτυγμένες πολιτισμικά, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά χώρες της Γης με τις οποίες πρέπει να εναρμονιστεί και η Ελλάδα. Η υπάρχουσα στην Ελλάδα κατάσταση αποτελεί επίσης και απαράδεκτα και αντισυνταγματικά άνιση μεταχείριση των Ελλήνων πολιτών που δεν αποδέχονται το φερόμενο ως θρησκευτικό δόγμα της πλειονότητας των Ελλήνων.

Ζητάμε λοιπόν από την πολιτεία να καθιερώσει την μετά από δήλωση των πολιτών στην φορολογική τους δήλωση την προαιρετική φορολόγηση υπέρ των αντίστοιχων θρησκευτικών δογμάτων και την πλήρη απαλλαγή του κρατικού προϋπολογισμού από δαπάνες υπέρ θρησκευτικών δογμάτων.

Αν δεν καθιερωθεί μέσα σε σύντομο χρονικά διάστημα αυτή η εναρμόνιση της Ελληνικής Πολιτείας με ότι επιβάλετε σε ένα σύγχρονο κοσμικό Ευρωπαϊκό Κράτος, δηλώνουμε ότι θα προσφύγουμε ομαδικά για επιστροφή των αναλογούντων φόρων στην Ελληνική Δικαιοσύνη αρχικά και αν χρειαστεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή όποιο άλλο Διεθνές Δικαστήριο, παρόλο που αυτό θα εκθέσει την πατρίδα μας διεθνώς , αλλά ίσως αποτελεί μονόδρομο για την προώθησης της μετατροπής της Ελλάδας σε πλήρως κοσμικό Ευρωπαϊκό κράτος.

Την πρόταση υποστηρίζουν:
α/α Ονοματεπώνυμο                                Ιδιότητα                           Επικοινωνία
1
2
3

.

.

 

ΠΟΣΟ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΣΤΟΝ ΈΛΛΗΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Α) Η κυβέρνηση χαρίζει τους φόρους που πλήρωνε η ορθοδοξία. Και ρωτάμε

1)    ποιοι θα καλύψουν αυτό το οικονομικό κενό; Ο λαός έχει την δυνατότητα να πληρώσει μεγαλύτερους φόρους; Γιατί εγώ θα πρέπει να πληρώνω περισσότερο φόρο ώστε να καλύπτεται το αφορολόγητο της ορθοδοξίας; 

2)    η ορθοδοξία παρά την τεραστία εκκλησιαστική περιούσια και παρά το γεγονός ότι τους μισθούς του ιερατείου τους πληρώνει το κράτος δηλαδή ο έλληνας φορολογούμενος έχει οικονομικά προβλήματα ώστε να της χαρίζουν φόρους; 

3)    γιατί γίνεται αυτή η εξαίρεση παρά την επιταγή του συντάγματος ότι όλοι είναι ίσοι σε υποχρεώσεις και δικαιώματα; Μήπως ο νόμος αυτός σύμφωνα με τον οποίο χαρίζουν όλους τους φόρους στην ορθοδοξία είναι αντισυνταγματικός;

 

Β) η εφημερίδα ελευθεροτυπία στις 4-3-2005 έγραφε για την εκκλησιαστική εκπαίδευση: «η κυβέρνηση αναβαθμίζει τις ιερατικές σχολές σε ακαδημίες. Έξι δις Δρχ έχουν εγγράφει στο προϋπολογισμό για την εκκλησιαστική εκπαίδευση όταν κάπ[οια ΑΕΙ κλείνουν για οικονομικούς λόγους. Βόμβα αρχιεπίσκοπου [Χριστοδουλου] στην ανώτατη εκπαίδευση. Σχολές για …. Ταλιμπαμ της ορθοδοξίας. Και αλλά εξοργιστικά….

 

Γ) ο ASTRON ερωτά: πόσο κοστίζει ετησίως στο ελληνικό δημόσιο η «εκκλησία» (ορθοδοξία) για 

• Μισθοδοσία κατωτέρου κλήρου, αρχιμανδριτών.
• Μισθοδοσία μητροπολιτών, επισκόπων, αρχιεπισκόπων.
• Επιχορηγήσεις πάσης μορφής (γη, χρήματα, «διευκολύνσεις», …), προς εκκλησιαστικά ιδρύματα: Ναούς, Μονές, Ιερατικές σχολές πάσης φύσεως και βαθμίδος,
• Ιεραποστολές (αυτοί πού «κόπτονται» κατά τού προσηλυτισμού, ασκούν προσηλυτισμό, εν έτει 2005, σε αρκετές χώρες τού πλανήτου, με συνεισφορές Ελλήνων πολιτών)!
• Οι προβολές από τηλεοράσεως (ΕΤ1,ΕΤ3, ΝΕΤ) των «λειτουργιών» κάθε Κυριακή ή άλλη εορτή; Θα εδέχοντο τα κρατικά κανάλια την ΔΩΡΕΑΝ προβολή των «λειτουργιών» ¨και άλλων δογμάτων, ή θρησκειών;
• Οι «μεταφορές», ή «διευκολύνσεις» προς ανωτάτους κληρικούς, με κρατικά μέσα; Το Σινούκ πού κατέπεσε ποίος το πληρώνει; Θα διέθετε το Ελληνικό δημόσιο αντίστοιχο ελικόπτερο για κάποιον θρησκευτικό ηγέτη άλλης χώρας, εάν αυτός επεσκέπτετο την Ελλάδα (εάν προηγουμένως τού επετρέπετο η είσοδος εις την χώρα. Εάν θα ήταν ο θρησκευτικός ηγέτης τού Ιράν, χώρας πλούσιας σε πετρέλαιο με την οποία θα μπορούσαμε να βελτιώσομε τις εμπορικές σχέσεις;)
• Οι άλλες επιχορηγήσεις, τακτικές ή έκτακτες, προς την ημεδαπή (εσωτερικό) και αλλοδαπή (εξωτερικό), όπως π.χ. συνεισφορές υπέρ πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως, Ιεροσολύμων, Αλεξανδρείας, ή άλλων δραστηριοτήτων, όπως προσφάτως τα 100.000 US προς την ελαχιστότατη χριστιανική κοινότητα τής Κούβας, για την οικοδομήσει ναού! 
• Πόσο επιβαρύνεται ο κάθε ¨Έλληνας φορολογούμενος και τι στερείται ο κάθε μικροσυνταξιούχος, από τις ανωτέρω επιχορηγήσεις;  
• Γιατί καλούνται (υποχρεωτικώς) να συνεισφέρουν όλοι οι Έλληνες υπέρ τής  χριστιανικής «εκκλησίας», ανεξαρτήτως «θρησκευτικών αντιλήψεων – πεποιθήσεων»;
• Ποίος ήταν ο «απολογιστικός» προϋπολογισμός τού κράτους, ανά έτος, την τελευταία εικοσαετία, υπέρ τής «ορθοδοξίας» (εάν το κράτος τούς χρηματοδοτούσε περισσότερο, θα είχαν την δυνατότητα δημιουργίας μεγαλυτέρων σκανδάλων;). Αυτά είναι απολογιστικά, επίσημα, ΜΗ απόρρητα, στοιχεία τού κράτους, εις τα οποία πρέπει να έχει πρόσβαση ο λαός, αυτός πού πληρώνει (με όλες τις έννοιες).
• Γιατί να τυγχάνουν ευνοϊκών φορολογικών ρυθμίσεων (από ευνοϊκή φορολογική αντιμετωπίσει και απουσία φορολογικών ελέγχων, έως απαλλαγή από την φορολογία) τα «εκκλησιαστικά ιδρύματα» (χρυσοφόρα καταστήματα πού απομυζούν επί αιώνες τον λαό, προσφέροντας αφειδώς ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΕΣ), εις τα οποία «διακινούνται» ετησίως τεράστια οικονομικά ποσά (μήπως σχετίζονται και με «ξέπλυμα χρήματος»;).
• Διαθέτει νομίμους και έγκυρους τίτλους ιδιοκτησίας για όλες τις εκτάσεις και κτήρια (κτίρια) τα οποία νέμεται και κατέχει;
• Τι προσφέρει η «εκκλησία» προς το Ελληνικό δημόσιο, έναντι όλων των παροχών πού απολαμβάνει;

 Αλλά να «στενοχωρηθούν» ποίοι, από τα ανωτέρω ερωτήματα;;;;;

Αυτοί πού ξοδεύουν χρήματα άλλων και όχι δικά τους

 

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΡΟΜΗΘΕΑ

ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:

http://ermionh.blogspot.com/2007/04/1.html

ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΜΑΣ Ο ΚΑΘΑΙΡΕΤΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΛΥΚΟΦΡΩΝΑ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ και Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΔΟΓΜΑ ΠΟΥ ΔΟΞΑΖΕΙ ΤΗΝ ΣΙΩΝ ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΗ ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΣΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ.

ΕΛΛΗΝΑ ΞΥΠΝΑ ΚΑΙ ΑΦΑΙΡΕΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΠΑΔΕΣ, ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΑΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ ΜΑΣ (ΡΩΜΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΩΝ) ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΗΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΑΣ ΗΛΙΚΙΑ

 Ο άγιος Γεώργιος υμνείται στις εκκλησίες ως ο «καθαιρέτης των Ελλήνων» και η Ελληνική πολιτεία τον θεωρεί ως το προστάτη του στρατού μας  

Η θεοκρατική ιδεολογία στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις αποτυπώνεται καθαρά στις αφίσσες, που τυπώνονται με την ευκαιρία κάθε μεγάλης τιμώμενης στρατιωτικής επετείου (είναι όλες χριστιανικές πλην της 28ης Οκτωβρίου, αλλά κι εκεί «η Παναγιά βοήθησε») και αναρτώνται υποχρεωτικά σε όλες τις Μονάδες του Ελληνικού Στρατού.

(ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΛΑΖΑΡΗ  ΣΤΟ BLOG    http://freeinquiry.gr/webfiles/pro.php?id=600 )

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ «ΑΓΙΟΥ» ΓΕΩΡΓΙΟΥ     

Τον άγιο Γεώργιο είχε κάνει κομματάκια βασανίζοντάς τον ο «σατανόπληκτος» Διοκλητιανός, αλλά άγγελος Κυρίου τον ξανασυναρμολόγησε. Στη συνέχεια ο άγιος ανάστησε έναν προ πολλού πεθαμένο, ο οποίος oμολόγησε πως καιγόταν στις φωτιές, επειδή δεν ήταν χριστιανός, καθώς και ένα νεκρό βόδι, για να οργώνει ένας πρώην ειδωλολάτρης. Τέλος, αφού συνομίλησε με άγαλμα του Απόλλωνα, το γκρέμισε, όπως και πολλά άλλα Ελληνικά αγάλματα.

      Τις παραπάνω περιγραφές δεν τις διαβάζουμε σε κάποιο χριστιανικό φυλλάδιο, αλλά στην επίσημη ιστοσελίδα του Γενικού Επιτελείου Στρατού (Γ.Ε.Σ.) που έχει ανακηρύξει τον άγιο Γεώργιο προστάτη του Ελληνικού Στρατού (πλην Πυροβολικού.)

 Το Συναξάρι του καλού στρατιώτη

      Από την ιστοσελίδα του Γ.Ε.Σ. διαβάζουμε: «Εκείνους τους χρόνους ο σατανόπληκτος βασιλιάς Διοκλητιανός, γεμάτος από θαυμασμό προς τους θεούς των ειδώλων, είχε βγάλει αυστηρές διαταγές προς τους υπηκόους του… Ο άγιος Γεώργιος μπροστά στον αυτοκράτορα και τους αξιωματούχους του γκρεμίζει τα πλανεμένα κι αδύναμα είδωλα των θεών περιγελώντας όλους τους ειδωλολάτρες, που πιστεύουν στα άψυχα αγάλματα των ψεύτικων αυτών θεών…

 » Τον δένουν γυμνό σε έναν τροχό, ο οποίος είχε γύρω του μπηγμένα μαχαίρια κοφτερά, και τον κατρακυλούν σ’ έναν κατήφορο. Κι ενώ το σώμα του αγίου καταματώθηκε και κατατεμαχίστηκε, άγγελος Κυρίου στη στιγμή συναρμολόγησε τα κομμάτια του, και παρουσιάστηκε πάλι ο άγιος γερός, όπως πρώτα… Τον βάζουν μέσα σε ασβέστη που έβραζε, κι εκείνος μένει ανέπαφος… Παραγγέλνουν ένα ζευγάρι σιδερένια υποδήματα με καρφιά από μέσα, κοκκινισμένα στην φωτιά… (σ.σ. κ.τλ. κ.τ.λ.).    

» Λέγει λοιπόν στον άγιο Γεώργιο (κάποιος Μαγνέντιος) ν’ αναστήσει, αν είναι αληθινός ο θεός του, ένα νεκρό, που κείτονταν εκεί κοντά τους από τα παμπάλαια χρόνια πεθαμένος. Ο άγιος γίνεται μία φωτεινή λαμπάδα τώρα, έτοιμος να καεί, για να φωτίσει τους ειδωλολάτρες να πιστέψουν. Γονατίζει πάνω στον τάφο, σηκώνει το νου και τα χέρια του και προσεύχεται στον Θεό. Ω θεία, ω αγία πίστη του αγίου Γεωργίου! Ο νεκρός ανοίγει τον τάφο του, ανασταίνεται, προσκυνάει τον άγιο και δοξάζει τη δύναμη και τη θεότητα του Χριστού. Ο βασιλιάς και η σπείρα του τα ’χουν χαμένα. Ρωτούν τον αναστημένο νεκρό, ποιός είναι, κι αυτός τους αποκρίνεται πως ζούσε, πριν ακόμη έρθει ο Χριστός στον κόσμο. Κι επειδή ήταν ειδωλολάτρης, καιγόταν μέσα σε φωτιές, τόσα χρόνια που ήταν πεθαμένος…

 » Μαζί του κι ένας άλλος πρώην ειδωλολάτρης που ο άγιος του ανάστησε το νεκρό βόδι του, για να οργώνει το χωράφι του, μαρτύρησε κάτω από τα σπαθιά των απίστων.

 Ο άγιος Γεώργιος σκότωσε ένα δράκο, που φώλιαζε στα νερά της λίμνης μιας πόλης της Μικράς Ασίας και θα κατασπάραζε την βασιλοπούλα. Αυτά τα μεσαιωνικού τύπου παραμύθια αναγράφονται στο Συναξάρι με τον βίο του αγίου Γεωργίου, αξιωματικού του Ρωμαϊκού Στρατού, που δεν υπάκουε στις διαταγές, γιατί είχε προσηλυτισθεί στο Χριστιανισμό. Ο υπ’ όψη άγιος, που επί πλέον φημιζόταν για τις καταστροφές ελληνικών αγαλμάτων και υμνείται στις εκκλησίες ως ο «καθαιρέτης των Ελλήνων», έχει ανακηρυχθεί προστάτης του σύγχρονου Ελληνικού Στρατού.

  » Μπαίνοντας στο ναό ο άγιος στάθηκε μπρος στο άγαλμα του Απόλλωνα και το ρώτησε, αν ο Χριστός είναι Θεός, κι αν πρέπει να Τον προσκυνούμε. Τότε ο δαίμονας, που ήταν μέσα στο είδωλο, κλαίγοντας σχεδόν και θρηνώντας, αποκρίθηκε, πως ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός! Και με το λόγο τούτο, σα να έγινε σεισμός, κι ευθύς όλα τα είδωλα έπεσαν κάτω και συντρίφτηκαν. Και γέμισε ο τόπος από μαρμάρινα συντρίμματα των θεών, που δεν μπόρεσαν να σώσουν τον εαυτό τους από τον αφανισμό!»

 «Χόρευε νυν και αγάλλου, Σιών»

Από τη λειτουργία του αγίου Γεωργίου («Μηναίον» Απριλίου), η οποία ψάλλεται στις 23 Απριλίου στις εκκλησίες και στα στρατόπεδα με την υποχρεωτική παρουσία όλου του προσωπικού, διαβάζουμε:

      • «Οι μισούντες Σιών αισχύνθητε από του Κυρίου, ως χόρτος γαρ, πυρί έσεσθε    απεξηραμμένοι.» (Οι «Αναβαθμοί», αντίφωνον Α .)

      • «Φωτίζου, φωτίζου η νέα Ιερουσαλήμ, η γαρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε. Χόρευε νυν και αγάλλου, Σιών.» («Καταβασία».)

      • «Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός, ο λυτρούμενος ημάς, ο Άγιος Ισραήλ.» («Προφητείας Ησαΐου το ανάγνωσμα», κεφ. 43, 14.)

                                                                                                       

 

 

 

 

Στους «Χαιρετισμούς» του αγίου Γεωργίου διαβάζουμε:

      • «Χαίρε, ο ειδώλων εκτίλας την άκανθαν.»

      • «Χαίρε, θεούς ψευδωνύμους συντρίψας.»

      • «Χαίρε, ο συντρίψας τα άψυχα είδωλα.»

      • «Χαίρε, δαιμόνων ο καταλύτης·

          χαίρε, Ελλήνων καθαιρέτη

     • «Χαίρε, πολυθεΐας πλατυσμόν ο συστείλας.»

      • «Χαίρε, πρηστήρ βωμών φλογερώτατε·

      •  χαίρε, τυφών ξοάνων σφοδρότατε.»

      • «Αλληλούια. Τρόπαιον ανεστήσω, και παγκράτιον μέγα, Ελλήνων κατά πάσης της πλάνης.»

(«Υμνολόγιον το Χαρμόσυνον», Ιερά Μονή Σταυροβουνίου, 1996. Βλέπετε «Τα υβριστικά κατά των Ελλήνων επίσημα κείμενα της Ορθοδοξίας», που μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν από την Ενότητα: ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ΔΩΡΕΑΝ.)

  Πληθώρα προστατών

Η Αγία Βαρβάρα, παρά την ελληνική της καταγωγή, «φωτίσθηκε από την αλήθεια του θείου λόγου και νέα ακόμα ασπάσθηκε το Χριστιανισμό. Αυτό προκάλεσε την οργή του πατέρα της… Τελικά αποκεφαλίσθηκε με το ξίφος του ιδίου του πατέρα της. Και κατά την παράδοση, καθώς απομακρυνόταν από την σφαγή της θυγατέρας του, τον κατέκαψε κεραυνός».

      Από την ιστοσελίδα του Γ.Ε.Σ. διαβάζουμε: «Τον τιμωρό αυτόν κεραυνό συμβολίζουν τα πυρά του Πυροβολικού, και το 1829 καθιερώθηκε ως προστάτιδα του Ελληνικού Πυροβολικού, και στις 4 Δεκεμβρίου του ιδίου χρόνου γιορτάστηκε το γεγονός στο στρατόπεδο του μόλις συγκροτηθέντος πρώτου Τάγματος Πυροβολητών.»

 Έτσι λοιπόν, σε περίπτωση που ο (ορθόδοξος) Ελληνικός Στρατός πολεμήσει, ο άγιος Γεώργιος θα προστατεύει τους μαχητές όλων των Όπλων (Πεζικού, Τεθωρακισμένων, Μηχανικού κ.τ.λ.) εκτός του Πυροβολικού. Οι πυροβολητές θα αφεθούν στην υπερφυσική προστασία της αγίας Βαρβάρας. Σε περίπτωση κατά την οποία στη μάχη εμπλακούν το Ναυτικό και η Αεροπορία, τότε οι προστασίες θα περιπλακούν περισσότερο, καθ’ όσον τους ναύτες πρέπει να αναλάβει ο προστάτης του Ναυτικού άγιος Νικόλαος, ενώ τους αεροπόρους ο προστάτης της Αεροπορίας Αρχάγγελος Μιχαήλ.

Αξιωματικοί, υπαξιωματικοί, στρατιώτες – ναύτες – σμηνίτες και πολιτικό προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων, τη μεγάλη και λαμπρή αυτή ημέρα, που η ορθόδοξη Χριστιανοσύνη γιορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου, το έθνος μας τιμά τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας. Στη μακρά και πολυτάραχη Ιστορία του Ελληνισμού το λαϊκό αίσθημα έχει συνδέσει το έθνος και την ελευθερία με τη θρησκεία, αναδεικνύοντας έτσι τη διαχρονική σύζευξη των δύο πόλων, της πατρίδας και της Ορθοδοξίας.»

» Εκείνο, όμως, που έδωσε τη χαριστική βολή στον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα και τράβηξε τους περισσότερους ειδωλολάτρες στη θρησκεία του Χριστού, ήταν η επίσκεψη του αγίου στο ναό των ειδώλων, με την κρυφή ελπίδα του Μαγνεντίου, πως θα τον γυρίσει στη λατρεία των ειδώλων.

    Αυτά ανέφερε σε μήνυμά του ο υπουργός Εθνικής Άμυνας. Τέτοια μηνύματα, που επαναλαμβάνονται σχεδόν αυτούσια στις επετείους από την εκάστοτε πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, είναι αρκετά, για να καταδείξουν την βαθειά διείσδυση ενός βυζαντινού τύπου θεοκρατικού καισαροπαπισμού στις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων της σημερινής Ελλάδας.

 Γιάννης Λάζαρης

 

ΤΙ ΠΡΟΣΕΦΕΡΕ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ

H ορθοδοξία προσέφερε στον Ελληνισμό συμφορές, όπως: 

1. Την καταστροφή όλων των ναών, των έργων τέχνης, την κατάργηση των Ολυμπιακών αγώνων (οι οποίοι είχαν ιερό και θρησκευτικό χαρακτήρα για τους Έλληνες) και το κάψιμο των βιβλιοθηκών κατά τον μεσαίωνα. Οι καταστροφές αυτές και ειδικότερα των βιβλιοθηκών αποτελούν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας το χρεώνεται πλήρως η ορθοδοξία. Η ανθρωπότητα δεν έχει συνέλθει ακόμα από αυτήν την πολιτιστική καταστροφή.

2. Τους διωγμούς των Ελλήνων είτε με επιδρομές ορδών εβραιοχριστιανών συνοδευόμενων από τους ιερείς τους (Αλάριχος κλπ) είτε με την «ιερά εξέταση» είτε με μεμονωμένες δολοφονίες και δημεύσεις περιουσιών. Αποτέλεσμα αυτών των διωγμών ήταν η εξόντωση του μεγαλυτέρου μέρους των Ελλήνων στην κυρίως Ελλάδα. Ας σημειωθεί ότι η δράση της «ιεράς εξετάσεως» πρωτοεμφανίστηκε στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Βυζάντιο) και κατόπιν επεκτάθηκε στην ρωμαιοκαθολική δύση (δηλαδή υπήρξε εφεύρημα της «ορθοδοξίας» για την εξόντωση των Ελλήνων). Τα όσα επρόκειτο να συμβούν τα είχε προαναγγελθεί ο ιδρυτής του εβραιοχριστιανισμού (Ιησούς), ο οποίος προείπε « …ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην επί της γης αλλά μάχαιρα…» (βλέπε κατά ευαγγέλιο Ματθαίον Ι 34) και αυτό ακριβώς έπραξαν οι οπαδοί του τον μεσαίωνα επί 1000 χρόνια και μάλιστα με μεγαλύτερη βιαιότητα στην Ελλάδα κατά των Ελλήνων.

3. Την θεώρηση του Αβραάμ, Ισαάκ κλπ ως πατέρων μας κατά τις ιεροπραξίες τους και όχι των τιμημένων μας προγόνων Πλάτωνα, Πυθαγόρα κ.λ.π.

4. Την θεώρηση ως «αγίων» των ανθελλήνων «πατέρων» ή επισκόπων της ορθοδοξίας π.χ. του «αγίου» και «μέγα» Βασι­λείου, ο οποίος χαρακτήριζε τους Έλληνες μισερούς, ή των εγκληματιών οι οποίοι παρείχαν πολιτική κάλυψη της ορθοδοξίας π.χ. τον «άγιο» και «μέγα» και «ισαπόστολο» αυτοκράτορα Κωνσταντίνο. Στους εγκληματίες «αγίους» περιλαμβάνεται και ο «άγιος» Μερκούριος ο οποίος δολοφόνησε τον φιλέλληνα αυτοκράτορα Ιουλιανό και ο «άγιος» Πέτρος ο οποίος δολοφόνησε τον Σίμωνα (Βλέπε Ιωάννη Μαλάλα «Χρονογραφία» σελ. 202 επ.)

5. Τις θανατώσεις όσων δεν ήταν χριστιανοί (π.χ. της φιλοσόφου Υπατίας) ή ήταν χριστιανοί αλλά με διαφορετικά πι­στεύω (π.χ. τους Μανιχαίους).

6. Την τέλεση «αφορισμών» και «αναθεμάτισμών», που έχουν όλα τα χαρακτηριστικά τελετών μαύρης μαγείας.

7. Τον αναθεματισμό πολλών αξίων τέκνων της Ελλάδας π.χ. του Ελευθέριου Βενιζέλου και τον αφορισμό του Υψηλάντη και όλων των επαναστατών του 21 από τον πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε’ με το αιτιολογικό ότι επαναστά­τησαν κατά του Βασιλέως (Σουλτάνου).

8. Την δήλωση του ορθόδοξου ιερατείου κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας ότι ήταν μόνον χριστιανοί και τώρα, που οι εμείς Έλληνες αποκτήσαμε ελεύθερη πατρίδα, δηλώνουν ότι είναι πρώτα χριστιανοί και κατόπιν Έλληνες (π.χ. ο πρωτοπρεσβύτερος κ. Χρήστου). Το Έλληνες, προφανώς, το πρόσθεσαν για να κρατήσουν τα προνόμια που τους είχαν εξασφαλίσει οι τούρκοι κατά την τουρκοκρατία ως και την εκκλησιαστική περιουσία.

9. Την κατοχή τεράστιας περιουσίας η οποία αν δοθεί στον λαό και θα αποτελέσει πηγή ανάπτυξης. Αυτή η περιουσία πως αποκτήθηκε και γιατί κατέχεται; Μήπως στο μεγαλύτερο μέρος της προήλθε από την παραχώρηση της περιουσίας των ιερών της ελληνικής θρησκείας στους χριστιανούς από τους μισέλληνες αυτοκράτορες του Βυζαντίου ή με αρπαγή και κατά το υπόλοιπο από αφελείς που εκχωρούν την περιουσία τους για να «σωθούν» από ιερείς που δεν μπορούν να σώσουν ούτε τους εαυτούς τους;;;

10. Την είσπραξη χρημάτων τον μεσαίωνα με συγχωροχάρτια, τα οποία πρώτη τα καθιέρωσε η ορθοδοξία κατόπιν επεκτάθηκε στην ρωμαιοκαθολική δύση (δηλαδή υπήρξε εφεύρημα της «ορθοδοξίας»).

11. Την είσπραξη τεραστίων χρηματικών ποσών από τους φόρους που πληρώνει ο λαός δηλαδή από τον μόχθο του λαού (μισθοδοσία του ιερατείου της ορθοδοξίας από το ελληνικό δημόσιο). Μάλιστα σε έν­δειξη ευγνωμοσύνης(;) προς αυ­τόν τον λαό (που τους σιτίζει) στις ιεροπραξίες τους (π.χ. γάμους) θεωρούν ως πατέρες μας του πατέρες των Ιουδαίων Αβραάμ, Ισαάκ… και όχι τους τιμημένους προγόνους μας Πυθαγόρα, Πλά­τωνα κλπ.

12. Την επιβολή στους Έλληνες Ιουδαϊκών και εβραιοχριστιανικών ονομάτων έναντι των ελληνικών (από τα πέντε χιλιάδες ελληνικά ονόματα ελάχιστα σήμερα χρησιμοποιούνται).

13. Την επιβολή της λατρείας των εικόνων (δηλαδή των ειδώλων αγίων κλπ) και πτωμάτων ή οστών πεθαμένων. Αυτό, δεν είναι ειδωλολατρία;;;

14. Την επιβολή της λατρείας του Γιαχβέ (κοινού θεού Ιουδαίων και χριστιανών) υπό την επωνυμία Θεός ο οποίος δεν είναι ανεξάρτητος από τον κόσμο και την ύλη ούτε είναι νοητός χωρίς αναφορά στην ύλη αφού εκδηλώνει ιδιότητες ατομικοποιουμένου πνεύματος και μάλιστα αρνητικού πνεύματος και όχι τις ιδιότητες του Δημιουργού. Συγκεκριμένα: είναι ρατσιστής γιατί θεωρεί τους Ιουδαίους ως  «περιούσιο» λαό του έναντι της λοιπής ανθρωπότητας και δίδει στους Ιουδαίους τους άλλους λαούς ως περιουσιακό τους στοιχείο σαν ένα κοπάδι πρόβατα (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ, κεφάλαιο Ζ’, εδάφια 1-16) και έχει δολοφονική μανία γιατί εμπνέει στον Ιησού του Ναυή κλπ να προβεί σε σφαγές και γενοκτονίες των λαών που καταλαμβάνουν (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ, κεφάλαιο Κ’, εδάφια 16-17 και ΑΡΙΘΜΟΙ, κεφάλαιο ΛΑ’, εδάφια 1, 2, 7, 15, 17 κλπ.)

ΣΗΜ. 1η Ο όρος «εβραιοχριστιανοί» οφείλεται στο ότι: α) το σημαντικότερο μέρος της «βίβλου» (δηλαδή του ιερού βιβλίου των χριστιανών) το αποτελούν τα ιερά βιβλία των Εβραίων και τα υπόλοιπα (καινή διαθήκη) είναι εξαρτημένα από τα ιερά βιβλία των Εβραίων γιατί παραπέμπουν σ’ αυτά και συνεπώς ο χριστιανι­σμός δεν μπορεί να υπάρξει ως θρησκεία χωρίς τα ιερά βιβλία των Εβραίων δηλαδή είναι θρησκεία μέσα από την θρησκεία των Εβραίων, β) ο ιδρυτής του χριστιανισμού (ο Ιησούς) ήταν Εβραίος και θεωρείται από τους χριστιανούς ως ο αναμενόμενος μεσσίας των Εβραίων και γ) ο Ιησούς έλεγε ότι δεν ήλθε να κα­ταργήσει την εβραϊκή θρησκεία αλλά για να την συμπληρώσει. Επομένως ο χριστιανισμός είναι η «συμπληρωμένη» εβραϊκή θρησκεία.

ΣΗΜ. 2η  Η άποψη ορισμένων ότι α) η Ελληνική θρησκεία είναι δήθεν μονοθεϊστική και β) ότι ο Χριστός ήταν δήθεν Έλληνας (υιός του Ιουλίου Παντέρα) προέρχονται από σκοτεινούς χριστιανοσιωνιστικούς κύκλους οι οποίοι επιδιώκουν να σταματήσουν τις προσπάθειες αναβιώσεως της Ελληνικής Θρησκείας με τον ισχυρισμό ότι «αφού η Ελληνική Θρησκεία είναι μονοθεϊστική και ο Χριστός Έλληνας μπορούμε να αρκεστούμε στην ορθοδοξία και δεν μας χρειάζεται η Ελληνική Θρησκεία».

ΣΗΜ. 3η Τα αναφερόμενα στην λεγόμενη «παλαιά διαθήκη» Κεφ Γένεσις, ιερού βιβλίου των βιβλικών θρησκειών (π.χ. του εβραιοχριστιανισμού), ότι ο Γιαχβέ απαγόρευσε στους πρωτόπλαστους (Αδάμ και Εύα) να φάγουν από το ξύλο της ΓΝΩΣΕΩΣ(Β16) του καλού και του κακού και ότι επειδή παραβίασαν αυτήν την απαγόρευση καταδικάστηκαν αφενός μεν να εργάζονται ώστε στο εξής μόνον με την ΕΡΓΑΣΙΑ(Β19) τους θα εξασφάλιζαν τα μέσα της διαβίωσής τους αφετέρου δε να χάσουν τον «παράδεισο»(Β24) ο οποίος θεωρείται ως χώρος στον οποίο ζούσαν οι «πρωτόπλαστοι» σε κατάσταση αδράνειας(Β15) «σημάδεψαν» την ανθρωπότητα για περισσότερο από 1000 χρόνια. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Γιαχβέ δικαιολογεί την απαγόρευση αυτήν λέγων ότι ο Αδάμ με την απόκτηση της γνώσεως έγινε ίσος με αυτόν (δηλαδή Θεός;) και αν φάγει από το ξύλο της ζωής τότε (φοβήθηκε) ότι θα εξασφαλίσει και ο Αδάμ την ΑΘΑΝΑΣΙΑ! Συνεπώς για τους εβραιοχριστιανούς η ΓΝΩΣΗ (του καλού και του κακού) είναι απαγορευμένος καρπός από τον εξωκοσμικό Θεό (δηλαδή τον Γιαχβέ) την οποία πρέπει να αποφύγει ο άνθρωπος γιατί διαφορετικά θα προκαλέσει την οργή του και δεν θα έχει θέση στον «παράδεισο», δηλαδή σε χώρο όπου ο άνθρωπος θα παραμένει αδρανής σαν φυτό και σε κατάσταση άγνοιας (δηλαδή αποκτήνωσης) και ότι αυτή η κατάσταση (της αδράνειας και άγνοιας του παραδείσου) αποτελεί τέτοια ευτυχία που ορισμένοι θυσιάζουν (ακόμα και σήμερα) την ζωή τους γι’ αυτόν και κατά τον μεσαίωνα κατέστρεψαν βιβλιοθήκες και το 90% των συγγραμμάτων των Ελλήνων και όλα τα πολιτισμικά τους  στοιχεία. Επίσης για τους εβραιοχριστιανούς η ΕΡΓΑΣΙΑ εί­ναι θεϊκή κατάρα στην οποίαν καταδικάστηκε ο άνθρωπός γιατί έφαγε από το δένδρο της γνώσεως (του καλού και του κακού) με αποτέλεσμα να χάσει τον παράδεισo.

ΣΗΜ  4η Για την παλαιά διαθήκη βλέπε το βιβλίο του θεολόγου κυρίου Α. Τσακαλιά «ΒΙΒΛΟΣ, ακατάλληλη δι’ ενηλίκους», έκδοση Μ. Βερέττα